Cambodja blijft verbazen...

Goedenavond! សាយ័ណ្ហសួស្ដី!

Mijn koffer is er, hoera! Hoera! Hoera! 

Ik ben nog steeds in Siem reap, na wat plansveranderingen, verlengingen en een stiekeme liefde voor de stad en de mensen besloot ik hier langer te blijven.
Over twee nachtjes pak ik de bus naar Phnom penh waar ik tot ongeveer 16 maart zal blijven en vanuit daar reis ik verder naar Vietnam. 
​
Gister, vandaag en morgen geef ik vrijwillig Engelse les op een lokaal schooltje hier. De kinderen en docenten zijn er zo dankbaar en het geeft mij ook ontzettende voldoening. 
Mijn pabo-vinger-voor-de-mond/hand-in-de-lucht gebaar zorgde voor een stilte in de klas die de juf met haar stok op de tafel niet wist te krijgen. 
Zo kregen alle kinderen (en niet alleen de luidsten) de beurt.
Gelukkig kunnen deze kinderen naar school, maar helaas is dat niet voor alle kinderen in Cambodja het geval. 

Al -op straat- dansend, tussen de dronken gezichtjes, $1,50 cocktail-wagentjes en tuk-tuks, lopen te veel bedelkindjes. 
Verdrietig, zo verdrietig om te zien. Vooral omdat zij er zelf niet voor kiezen, waarschijnlijk niet beter weten en zo meer geld thuis kunnen brengen. 

De dronken koppies schudden 'nee' als er al bedelend aan hun olifantenbroek wordt getrokken. De kinderen 'nee' als er een banaan wordt aangeboden. 
Wat is hier aan te doen, waarom kunnen we zoiets niet met een paar handen, hartjes en woorden veranderen. Zo stom!! 

Natuurlijk zijn er ook genoeg leuke dingen. (Anders zou ik hier natuurlijk niet langer blijven!) Tempels, het hostel, het zwembad, de koffie en sapjes, de tuk-tuks en de blije gezichten.
Ja, want ook de bedelende kindjes zie ik vaak genoeg stiekem dansen. De lieverds! 

✨សូមឲ្យ​បាន​ជោគ​ជ័យ! Op het geluk! 🙏🏼