|
Coco Vandaag even lekker emotioneel. Ik moest natuurlijk gelijk huilen, want zo ben ik. In 2017 waren we maanden lang elke dag met z’n tweeën, dus eigenlijk was ze gewoon m’n eigen kindje. Degenen die mij toen volgden zagen hoe ik de toen 6-jarige Coco iedere dag om 7:30 bracht en rond 16:00 haalde van school en daarna gingen we dan naar pianoles, naar pottenbak les, LEGO les, tekenles, schilderles, naar handmassage en wat al niet meer. Altijd was ze zo moe, maar dan moesten we bij thuiskomst toch nog Engels huiswerk doen en maakten we nog wat tijd voor kinderzaken: dan speelden we met poppetjes of we tekenden zeemeerminnen. Na 22:00 ging ze slapen en ik vertelde dan dat ik ook echt naar m’n kamer moest. Ze geloofde erin dat ik in de nacht zou veranderen in een zeemeermin omdat ik een kleine zilveren ketting droeg met een schelpje, die ik uiteindelijk aan haar heb gegeven als aandenken. (Op de 7e foto draagt zij hem, ik op de andere foto’s) In werkelijkheid was ik zelf gewoon doodmoe van al het heen en weer brengen, zelf leren en werken en alle indrukken en gedachtes. Alles was zo bijzonder en anders dan ik gewend was en ben. Vandaag heb ik opnieuw dat gevoel… en waarom? Vandaag zie ik haar weer en is ze 13. De familie is nog precies hetzelfde en Coco ook, maar dan groter en vandaag ook zoveel moeier dan ik haar kende. Het liefst wil je haar meenemen, laten tekenen en spelen, maar zelfs nu in de vakantie, tijdens het eten met ons, moest ze haar huiswerk nog afmaken… in plaats daarvan staarde ze in de verte. Je kan gewoon niet bedenken hoe anders het dagelijkse leven hier is, alles en alles is anders. Soms moeilijker, soms verbazingwekkend, maar soms juist ook makkelijker, beter of mega goed. Ik hoop dat er een moment komt dat Coco bij ons thuis in Nederland kan doen wat ik ook bij haar thuis deed en leert over onze cultuur en levensstijl zoals ik bij hen. Dankbaar
|
Larissa
|
