​Het is mei. Alles loopt zoals het weer. Wanneer je zonneschijn verwacht komt er regen, verwacht je stortbuien dan moet je niet vergeten wat zonnebrand op te smeren.
Er is een lichtje aan de horizon. Steeds meer bekenden krijgen hun vaccinatie, maar ook de versoepelingen geven weer hoop.
Moment A maakt het me blij en moment B ook weer bang, ongerust of welke andere benaming je het ook kunt geven.
Ik heb nu zekerheid over dat ik elke dag voor de klas sta tot het einde van het schooljaar, dat geeft rust. Maar ik mis de highlights. Ieder event waar ik op uit durfde te kijken, zowel werk als uitje is afgezegd. Niemand durft iets vast te zetten of het valt toch niet binnen de maatregelen van het moment van plaatsvinden.
Er zijn momenten dat ik er gek van word en momenten dat m’n gevoel geen kick meer geeft. Balen heeft geen eens zin meer.
Over kick gesproken: dat is hetgeen dat ik het meest mis.
Nu weet en voel ik steeds meer hoe belangrijk het is om momenten te maken om naar uit te kijken. Grootse en nieuwe dingen doen. Nieuwe mensen ontmoeten, feestjes geven. Evenementen. Een hoogtepunt in je week...
Uitgebreide etentjes met een hoop mensen... èn zoveel meer.
De juni update gaat een stapje meer hoop geven en in de juli update hoop ik te kunnen delen dat het leven weer bijna ‘normaal’ is. Maar wie weet.
Voor nu ben ik dankbaar voor alle mooie momenten die we wel kunnen hebben. Een weekendje in een penthouse in Den Haag en de eerste keren op het terras. De heaters maakten het heerlijk en door het mooiere weer kunnen we steeds vaker zonder dikke jas naar buiten.
Een Airbnb in Friesland met speeltuin was een heerlijke verademing en heel erg gezellig. Fotoshoot om de nieuwe camera te leren kennen, wandeling door het dorp en de duinen, eten aan een lange tafel en springen op de trampoline.
Ik kijk uit naar een tijd vol steeds grotere evenementen, het feit dat de pretparken en dierentuinen weer open gaan en ik hoop dat de kick gauw weer terug komt.
Morgen staat alweer een terras avond gepland, hopen dat het weer meewerkt...

​Dinsdag stond ik na het paasweekend voor mijn groep 5. Ik schreef de datum op het bord en schrok van het feit dat het al april is. April 2021. Waar is dit jaar heen gegaan?
De week vloog ook al voorbij en gister werd uit noodzaak de groep die ik 2 dagen les gaf om 12:00 in quarantaine gezet. Een leerling heeft corona symptomen en omdat deze de dag ervoor op school was moeten wij in in quarantaine. Allemaal, totdat hij met zekerheid negatief test. Als deze positief test kunnen wij pas dinsdag zelf de test laten doen en bij een negatieve uitslag weer back to business. Wat een leven.
Gelukkig is dit een maand geweest waar ik voor m’n gevoel weer ‘up’ ging. Ik merk dat de lockdown, het gebrek aan vooruitzicht, het weinige contact met familie en vrienden en de uitjes loosheid me zo nu en dan echt even opbreken. Wanneer? Wanneer? Wanneer?
Gelukkig heb ik project stamboom gaande en dat is geweldig. Elke weekdag een stap verder in het process en zoveel nieuwe informatie over je eigen familie vinden geeft een kick.
Ook Pasen hebben we op afstand/ samen gevierd met een boswandeling en daarmee toch het samen gevoel bereikt.
Deze maand was het ook eindelijk zover. Het neefje is geboren! We konden dus ook meteen op babybezoek bij de kleine Yaar. Eerder deze maand bezochten we ook al kleine Rion. Hoogtepuntjes!
Over het weer ga ik het niet eens hebben. Woensdag naar het strand met Yaroosje en korte mouwen. Vrijdag met een gevoerde panty en winterjas op het schoolplein sneeuwpoppen maken. Wie snapt het nog?
Met Timo ben ik naar de bloesembomen gegaan in Almere Buiten toen we zagen dat het Amsterdamse bos totaal niet corona proof was. Dat was zéker een aanrader met het heerlijke weer
Ten slotte kwamen al mijn zomerjurkjes binnen. Wat een feest, jammer genoeg met een dikkere rekening vanwege de brexit, maar ik ben blij. Ook de mini-aanrijding en gestolen canta banden (van de schrik niet eens het kenteken van de verdachten die middag kunnen onthouden... maar zéker gezien) vielen erbij in het niets.
Kortom een maand met ups en downs, maar de ups hebben weer gewonnen. Zoals altijd
Nu hopen op een snelle terugkeer na goed nieuws, uit deze mini quarantaine. En weer aan het werk!

​Vanmorgen, toen ik (in m’n eentje) in de auto een soort mix lijst aan Italiaanse, Nederlandse, Engelse en Chinese liedjes luisterde, keihard meezong met allemaal, de maan en de zon in mijn nog beiden in de lucht hingen en ik even in het moment verdwaalde, besefte ik maar weer wat gelukkig ik ben.
Eigenlijk lukt alles. Alles waar ik ooit m’n zinnen op gezet had lukt. Als het niet lukte, heb ik mijn zinnen er waarschijnlijk niet goed genoeg op gezet.
Ik ben bezig met een stamboom. Vanuit mijzelf gezien is dat dus 2 takken, vanuit mijn ouders dan 4... en vanaf mijn opa’s en oma’s gezien is dat dus 8 takken. Als je zo even doorgaat wordt het een heel breed ding. Héel breed.
6 van de 8 takken (lees: de Nederlandse) heb ik echt ver kunnen vinden. Ze komen uit Enkhuizen, Friesland, gehuchtjes in Nederland en Amsterdam velen waren ‘normale’ mensen. Een glazenmaker, een politieagent, generaties aan kledingmakers en touwslagers. Vissers, boeren en werkmannen. Kappers, dienstmeiden en mannen van adel. Veel mannen adel. Het voormalig land van de heren van Arken moeten we maar eens bezoeken, nu ik erachter ben gekomen dat dat mijn bloed is.
Zoals je ziet is een artiest op dit moment bezig mijn bizarre ideeen en bevindingen samen te voegen in een stamboom. Zo groot als een muur, dus dat gaat wat worden. Die van Narinder Doerga wordt project stamboom #2.
Hoe ik het noem? een #lekkerlockdownproject. Daarnaast ontwierp ik 3 nieuwe mokken, 3 nieuwe tasjes, verschillende shirts en 2 posters met meer dan 100 illustraties. Dat is nog eens goed de krokusvakantie doorkomen .
Over een paar weken show ik het resultaat dus wees benieuwd, want dat ben ik ook... Er zitten in ieder geval genoeg uren en dedicated momenten in om het een succes te maken

​Ik houd ervan om te organiseren, te vieren en blij te maken.
Twee weken geleden schreef ik mijn laatste berichtje. Dat is kort! Helemaal nu, tijdens een lockdown met avondklok... Want: waarover moet je dan schrijven?
Nou, de laatste keer dat ik schreef zat ik er net weer bovenop. Ik had en heb het er op momenten echt wel moeilijk mee dan zoveel nu ‘niet kan’. Dat je overal bij na moet denken en moet overwegen wat binnen de regels valt en wat niet.
Zelfs al merk ik dat steeds meer mensen als een soort jojo met de maatregelen meedoen. Dan wel, dan niet, dan een beetje, dan mét een stándpunt niet... dan weer wel.
Om het voor mijzelf dragelijk te houden ben ik projectje na projectje aan het zoeken en uitwerken en naast de lessen op school teken ik de illustratie bestellingen weg.
Mijn nieuwste en grootste project op het moment is het uitzoeken van mijn stamboom. Inmiddels ben ik 147 voorouders verder en van velen weet ik buiten de geboorte- en sterfdatum ook de beroepen en waar ze vandaan kwamen. Zo bijzonder... maar dit project krijgt een lang staartje, dus daarover de volgende keer meer info...
Ik heb voor het eerst ooit ook zelf een illustratie besteld, voor de feeling en het proces. Want: hoe exciting is het eigenlijk als je iets besteld wat persoonlijk is? Én speciaal voor jou gemaakt?
Nou nog wel meer exciting dan ik dacht! Wat vinden jullie?
Dit weekend hielden we een Valentijnsweekend. Maar eigenlijk was het ook wel een mini get-away in eigen stad. 3 avonden ‘uit eten’ (lees: take away in het hotel), een high tea en een heerlijke ontbijt box.
Verdwalen in een doolhof, slapen aan de grachten... met uitzicht op de canta, die wachtte op de Singel, om ons in de ochtend weer mee te nemen op reis door eigen stad.
Afgeloten met een romantisch diner en kaarslichtjes thuis + tiramisu toe.
Het voelt nu extra bijzonder om er even tussenuit te zijn. Na weken thuis les geven en to-do lists afwerken voor afwisseling in de dag was ik er wel aan toe. Ook het feit dat de scholen weer open zijn is heerlijk. Het contact met de kinderen zorgt voor een totaal andere werkervaring. Echt!
Veel hebben we er nog niet van mogen genieten, overigens... Morgen is het code rood en dat zorgt er dus opnieuw voor dat ik (net als afgelopen maandag en dinsdag) online de lessen geef aan mijn groep 5.
Het nieuwe normaal is voor ons allemaal nog lang niet ‘normaal’, helemaal nu het mentaal aan velen van ons begint te bijten...
Voor mij zijn het de to-do lijstjes en iets plannen (thuis) om naar uit te kijken de twee grootste helpers. Ze doen het zelfs heel goed!
Wat sleept jou de lockdown en avondklok-tijd door?

​Ik zit er weer bijna bovenop.
Suf hè? Er bijna bovenop zitten. Dat terwijl ik gewoon nog 3 van de 5 dagen online les geef en dus eigenlijk 4 dagen over heb om andere dingen te ondernemen. Zoals de illustraties maken die nog in de wacht staan, plannen bedenken voor als deze corona-tijd (is het al een scheldwoord?) eindelijk voorbij is en toekomen aan alles waar ik de 22 jaren daarvoor geen tijd voor heb genomen?
Eerlijk gezegd heb ik in dit corona-jaar al 30 boeken gelezen/ geluisterd, 4 cursussen via MasterClass afgerond, genoeg online geshopt, alle meubels al minstens 1 keer verschoven of vervangen, voor alle kleine details in huis een nét wat betere opbergplek gevonden, geïnspireerd door The Home Edit wat ik naast zeker 40 (80+) andere series/ documentaires en films (in afleveringen) heb gekeken. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het aantal wassen en afwas-beurten die ik gedraaid heb met borden van alleen 2 personen en kleding die alleen m’n teams-meeting op uitzonderings-dagen gezien heeft (20 8/9-jarigen)
Ook kan ik al even just dance en alle yoga afleveringen niet meer zien en heb ik zeker al 13 taarten gebakken... Meer dan 500 gerechten gekookt (vóór heel veel daarvan heb ik me ook echt uitgesloofd). Natuurlijk fotoboeken in elkaar gezet (nog net niet alle foto’s een naam gegeven). Ik heb de meeste kilometers in en rondom m’n eigen huis gelopen en ik ben er gewoon klaar mee! Hebben jullie nog een kamer om op te pimpen of te organizen?
Zo. Dat is er ook even uit.
Ik houd van alles, het leven en (bijna) van iedereen, maar zonder echt perspectief of lichtje aan de horizon is het voor iedereen echt een heftige tijd.
Ik mis het -zonder er bij na te hoeven denken- last-minute afspreken met vrienden, ik mis het omhelzen bij binnenkomst, het naast elkaar kunnen zitten zonder ‘oh, wacht 1,5e meter’. Ik mis het vieren van feestjes met 20+ man. Ik mis het uitsloven in aankleding van een ruimte om iedereen te verrassen, ik mis het uit eten gaan en een (snelle) koffie doen onderweg of met een vriend(in). Ik mis het boeken van een random vakantie in een net-niet vakantie periode. Gewoon omdat het kan. Ik mis het uren ronddwalen door een stad en mensen zien krioelen in de waan van de dag. Ik mis de dagen in de canta op weg naar een museum om daar te zijn en te verwonderen. Ik mis de drukke winkelstraten, ik mis het lunchen op een plein in een stad die ik niet kende tot dat moment. Ik mis spelende kinderen en kletsende ouders op straat. Ik mis het zien van lachende gezichten en dus ook ontblote tanden. Wat een corona-zooi.
Ik mis het makkelijke samenzijn en het makkelijk creëren van gezelligheid.
Natuurlijk zit het in de kleine dingen. Ik heb gelukkig een positief stel hersenen, dat altijd wel een lichtpuntje ziet of maakt. Maar het is echt een heftige tijd voor velen.
De laatste keer dan we met een grotere groep mensen samen zijn geweest was de eerste week van januari, op de crematie van Tante Ria Raidt Giannattasio. Maar ik vond het buiten-verjaardags-feestje, afgelopen november, dat we met haar vierden toch net wat fijner om mee te maken.
Gelukkig hebben we ook binnen deze tijd elkaar en zorg ik zelf voor de zonnestraaltjes.
Zo verrasten Sorella en ik Oma Joke gisteren met een high tea @ home , gaan Narinder en ik over 2 weken een weekendje weg in eigen stad en op eigen hotelkamer (duh ). Maar dan wel fancy, bijzonder en als belevenis.
Yaroosje bleef logeren, we maakten een poppenkast en dansten op Frozen. Ik kocht een Dyson AirWrap. De tool die de afgelopen dagen erg verlicht heeft (letterlijk en figuurlijk ). Jantien kwam langs voor koffie en Narin is begonnen aan een leuk en groot projectje waar ik ook een beetje aan kan bijdragen. Angel en de hele fam kwamen een keertje eten, we maakten canta tochtjes door een lege stad en aten naar traditie een volkoren bagel tonijn en dronken daarbij een Taro-coconut melk met tapioca parels. We vierden online verjaardagen en kerstmis. Oud en nieuw op afstand en ik heb
genoten
van iedere kans om mezelf mooi te maken. Glitter jurken, make up en hakken in combinatie met tv looks van mijn nieuwe dyson.
Alle hoogtepunten zijn home made. Altijd al. Dus nu ook.
Zelfs al zijn ze wat lastiger te vinden binnen alle beperkingen en lijkt het uitzichtloos, we kunnen en gaan er zelf het mooiste van maken. Binnenkort begint de tijd waarin we hierop terug kijken en denken: ‘als ik dit nou eens toen kon doen...’

​De #lockdownlife is weer aan.
Dat betekent een kerstvakantie in eigen huis en met alle beperkingen die er zijn. Geluk bij een ongeluk is dat we met de kerst 1 extra persoon mogen uitnodigen en dat onze koelkast gevuld is tot in het nieuwe jaar.
De cadeautjesstapel onder de kerstboom wordt al wat kleiner en m’n adventkalender heeft nog maar 2 cadeautjes in de verpakking zitten.
Het is een rare kerst. De raarste die ik mee heb gemaakt, misschien wel de raarste die er ooit is geweest of gaat komen.
Ook oud en nieuw zullen we met een sterretje (dat mag wel, toch?) op het balkon moeten vieren. Maar dan kijken we in ieder geval wel de goede kant uit en kan het alleen maar meer de positieve kant opgaan.
Nog net voor de lockdown sliepen
Narinder
en ik in het ZOKU, tijdens een event van de foodhallen. Roomservice werd geaccepteerd en dus kregen we 5 gangen aan heerlijks en hadden we ons aangekleed alsof het hèt event van het jaar was. Later vierden we oma Ria haar 87ste verjaardag corona-proof. Buiten, op afstand en met taart.
Ook wisten we deze week binnen de richtlijnen een Sinterkerst en nieuw vieren te houden, inclusief cadeautjes en surprises. Nátuurlijk met gedichten en Yarosa haar mooiste dansjes en 1000 complimentjes.
Voor deze vakantie had ik graag ergens in een huisje of hotel met groot bad geweest. Geen extra contacten, dat is oké. (Althans...) Alleen helemaal geen activiteiten buitenshuis blijkt me meer te knellen dan ik op voorhand dacht. Even doorzetten nog.
Het geluk is dat ik voor de klas sta/ stond, waardoor ik op een manier toch nog contact met mensen kan/ kon onderhouden.
Ook is deze maand het kleurboek van
Coloured Goodies
x
LarissaTekent
uitgekomen. Hij is ontzettend tof geworden en de kerstsfeer is 100% te voelen. Een superleuk cadeautje voor onder de boom en hier te bestellen onder ‘Goodies’ > ‘x-Mas Goodies’ > ‘Coloring book’
De LarissaTekent kerstbestellingen maken ingelijst ook deze kerst hopelijk weer VEEL mensen blij.
Zelf zijn we inmiddels 2 bordspellen rijker, dus de avonden worden daaraan besteed. Overdag is het koken, eten, yoga, tekenen, ideeen op papier zetten, luisterboeken luisteren, wandelen, de inrichting 90x verschuiven en genieten van iedereen die wel om je heen is.
Over 2 weken begint het semi-nieuwenormale leven weer en geef ik groep 5 online les. Ben benieuwd hoe dat werkt en of het ècht werkt. Voor nu regelen we nog de laatste kerstcadeau’s voor een enkele mini viering. (Komt alles op tijd? Of vieren we met de Pasen van 2022 alle feestdagen?)
Ik kijk uit naar het vaccin!!!

In september schreef ik m’n vorige berichtje. Veel is er niet veranderd of gebeurd. Weinig uitjes, weinig mensen. Strengere regels. Je kent het wel. We zitten er allemaal midden in.
Vandaag hoorde ik op de radio meerdere keren over een soort hulplijn vanuit de overheid. Je kunt hen bellen als je er echt even hélemaal doorheen zit. Heftig.

Ik snap het ook echt, sommigen van ons zitten al sinds maart aan de keukentafel, anderen zien het bedrijf waar ze jarenlang hun ziel en zaligheid instaken afbrokkelen en de dam die zij bouwen om te blijven bestaan is nog (lang) niet sterk genoeg voor de stroming. Verschrikkelijk.
Vandaag liet ik m’n wimpers doen, deze week nog m’n nagels. Nátuurlijk met mondkapje en waar mogelijk een spatscherm, maar toch. Die aanraak beroepen kunnen (gelukkig voor hen) wel doen wat ze doen. Al is het met maatregels. Mazzelaars. Ik ook dus.

Voor de klas staan was nog nooit zo’n zegen als in deze tijd. Ik zei deze week tegen Narinder: 'Eigenlijk heb ik echt een sprookjes leven.' 
Alles is altijd precies gelopen zoals het hoorde te lopen en ik kon en kan doen wat ik wil. Ik was in het buitenland, ik spreek een vreemde taal, ik heb jou, ik heb altijd m’n geld kunnen verdienen met wat ik leuk vond en in deze tijd heb ik het voor elkaar om full time voor de klas te mogen staan.
Ik heb echt geluk en daar ben ik ook iedere dag dankbaar voor.
De afgelopen weken werden de enkele afspraken die ik kon maken op 1,5e meter afstand enzovoort, steeds afgekapt door een besmetting van een kennis van de een of ander. Quarantaine tijd riep dus. Balen.
Gelukkig was de enige corona test die ik zelf heb moeten doen wel negatief.
Wil je nog een beetje inhoudelijke aanvulling op de afgelopen weken? Hier komt ie!
- Ik was jarig en vierde dat thuis met een etentje en taart.
- Narinder regelde een weekendje logeren in een poort huisje van een kasteel met privé toegang tot het kasteel.. alles was echt te prachtig. Het was niet te geloven, afgesloten en geweldig!
- We brachten een bezoekje aan Maastricht en Valkenburg
- We gingen een weekendje naar de Veluwe. In een vakantiehuisje waar we nog net voor deze lockdown uit eten konden.
- We aten Indiaas, Grieks en hello fresh maaltijden, maar ook nieuwe baksels als bananenbrood, kwarkbollen en homemade kwarktaart van magere kwark en verse frambozen.
- M’n nieuwe hobby zorgt ervoor dat ik zo ongeveer alles in huis goud spuit en dat de kerstboom (en alle lichtjes die erbij horen) al staat.
- Ik heb m’n eerste echte juffen schoolfoto’s binnen en dat is best wel geweldig.
- In m’n eentje heb ik 2 stellingkasten in de berging in elkaar gezet.
- LarissaTekent tekeningen en cadeautjes maakten weer veel mensen blij!

Dat betekent dus toch stiekem nog een hele lange lijst met leuke dingen! Hoera!
Maak jij er ook eentje? Dan zie je dat ook een quarantaine leven toch echt wel vol zit met sparkles
(Maar als ik stiekem toch een beetje mag zeuren... wanneer is dit allemaal over!!! Ik wil op reis, mensen zien, erop uit. Uit eten gaan en alles wat jij ook wil. Ik ga maar weer wat bakken of knutselen brb)

Ja, ik mis China.
De laatste weken zie ik hoe China beetje bij beetje opnieuw open gaat. Terwijl wij steeds weer meer op slot beginnen te raken.
Ik bedenk hoe we voor lief hebben genomen dat alles mogelijk was, je alles kon doen samen en dat de grootste zorg was of je iemand vergat uit te nodigen.

Nu dat 180 graden gedraaid is en je moet bedenken wie je allemaal van je lijstje weg kan strepen (hoe dan?) om het zo ‘veilig’ mogelijk te houden, denk ik wel een tweede keer.
Steeds als ik opsta denk ik aan mijn tijd in China. De tijd tijdens mijn studie, de tijd tijdens mijn werk daar, maar ook de tijd dat ik daar (alleen) op reis was.
Je kon om 6:00 wakker worden zonder plan, tijdens het tandenpoetsen de eerste stap bedenken en gaan. Ik liep naar de metro, stapte uit bij halte Nanluoguxiang (南锣鼓巷) en dwaalde door de oude straten van Beijing en zag de locals wakker worden. De lucht was nog net goud-roze en de winkeliers zetten hun kraampjes open. Dan bestelde ik een jianbing (煎饼) bij een ayi (阿姨) en liep verder.
Zo ging de dag. Afspreken hier, plannen maken daar, wat leren en lezen en ‘s middags en ‘s avonds zoveel mogelijk mensen verzamelen om iets leuks mee te doen. Rust was een ding, maar dat alle mogelijkheden voor het oprapen lagen was voor lief genomen.
Nu ben ik mega blij met wat ik doe en dankbaar dat ik in deze tijden iedere dag naar mijn werk kan gaan en met restricties (lees tijdsvakken voor musea, geen/ weinig gasten etc.) nog alles kan doen. Ik vind mijn werk leuk en ben ook niet meer op zoek naar eindeloos reizen. Nu wil ik bouwen en kijken naar alle stappen in de toekomst.

Maar ik verlang stiekem ècht wel naar hoe alles mogelijk was. Hoe ik de feestjes mis, de spontane acties, het morgen op reis gaan en om gasten te ontvangen zonder te checken of het wel binnen ‘het nieuwe normaal’ kan. De toekomst wordt echt anders dan we dachten. Állemaal dachten.
Jammer. Maar het is oké, er zijn zoveel kansen voor nu en als we het samen doen komt alles altijd goed.
Ik heb geluk met wàt ik heb. Ik heb geluk met wìe ik heb en ik heb pas ècht geluk met alles wat ik doe en al heb mogen doen.
Voor de kinderen die nu de ‘China-periode’ ( in welke vorm dan ook) zouden beleven, vol reizen en leren, ontdekken en ontplooien baal ik wel.
Al weet ik dat er het beste van gemaakt kan worden en mocht alles ooit weer worden zoals het was (of net anders) dan is er vast een manier om dat gevoel te krijgen, vast te houden, te waarderen en mee te nemen voor altijd.
​
Zoals ik mijn China-tijd altijd het plekje in mijn hart laat houden.
Wat was de meest memorabele tijd voor jou tot nu toe?

Goedemorgen! 早上好！
Terwijl de klas lekker aan het gymmen is, typ ik dit berichtje.
Inmiddels is het anderhalve maand na mijn laatste berichtje en missen we oma Rietje nog steeds elke dag.
Het leven gaat door, ook na hele verschrikkelijke momenten... maar gelukkig is er ook genoeg om te kunnen vieren en van te genieten.
5 dagen per week sta ik voor de klas. De corona maatregelen werken als een soort touw, soms hangt hij (wat) los en soms wordt er hard aan getrokken. Binnen de school, maar ook daarbuiten. Het is bijna raar om te bedenken dat er ooit weer een tijd van handjes of een knuffel geven aan gaat komen.
Het heeft ook zo z’n goede kanten... denk bijv. Aan een feestje waar je niet iedereen 3 kussen hoeft te geven bij binnenkomst, maar een grote zwaai en op afstand zitten al als ‘sociaal’ gezien wordt.
Morgen is het weer zaterdag, museum dag. Dus als je een tip hebt (we hebben echt haast alles al bezocht), dan heel graag in de comments xoxo.
Ook namen we Yoosje al op pad naar Artis, gingen we naar Centerparcs èn Gent.
We gingen verkleed als Sandy en Danny () naar een Drive in bioscoop en vierden mama Soraya
haar verjaardag met Thais eten en een heerlijke taart bij de Blauwe pan.
Verder is het allemaal ‘als normaal’ hoor. Iedere dag aan het werk online en offline. Een menukaart, logo’s, illustraties, verhalen schrijven, planningen maken, voor de klas staan (drie dagen groep 5 en twee dagen 1/2), rondjes rijden, de action bezoeken, knutselwerkjes verzinnen en de laatste dingen voor het Kotatsu TV
kantoor regelen.
​
Dan nog even boodschappen, recepten verzinnen, koken en in bakjes doen ‘voor morgen’, bezoek ontvangen en afspreken op afstand.
Binnenkort willen we graag nog even het land uit, maar we moeten maar even kijken wat de maatregelen doen. Het is in ieder geval allemaal al wat beter doordat we ons allemaal inzetten om alles na te leven
Tot snel!

你好！Hallo!

Terwijl we nog even lekker genieten van het zonnetje tussen de Luxemburgse bergen typ ik dit berichtje.
Een deel van dit bericht typte ik al een hele tijd geleden en wilde ik net posten (was ook al even online) toen het bericht kwam dat oma Rietje was overleden... voor niemand een goed moment om dat bericht toen te lezen en opeens was er veel meer om te delen. Ik liet het dus even gaan en in de flow van tijd, verdriet en mooie herinneringen lieten we ons allemaal even gaan.
Die ochtend was het voor mijn groep 6 de laatste schoolmaandag van het jaar en maakten zij is een rekentoets in stilte terwijl ik het berichtje maakte.
De scholen leken inmiddels alweer vanouds open en steeds meer collega’s leken de 1,5e meter toch een meter te maken.
Op papier bleef en blijft 1,5e meter afstand, afgezette schoolplein en strakkere schooltijden de norm, maar er leek bijna niets anders te zijn.
Het weer werd en wordt beter en beter en ik zie kinderen in shorts en tops met spaghettibandjes op het schoolplein ‘chillen’ in de schaduw.
Gelukkig is dat nu in Luxemburg niet anders!

Ik heb de laatste weken zoveel mogelijk de kans gepakt voor de klas te staan en zo alle dagen weten te vullen tot aan de zomervakantie. Daarnaast is er al hoop gezet voor het volgende schooljaar qua invulling en staat veel andere werk op een laag pitje vanwege alles rondom Corona.
Gelukkig zit de China draai er ook weer mooi in tijdens mijn inval-dagen en zie ik steeds weer geënthousiasmeerde kinderen geconcentreerd naar karakters kijken en info over China en al haar moois opzoeken en verwerken, zelfs gisteren (live in de zomervakantie) mocht ik nog een workshop geven.
De normale ‘vrije’ dagen lijken terug te zijn: cantaritje + museum + volkorenbagel met tonijnsalade. Ze zijn er allemaal weer!
​
Inmiddels bezochten we al meerdere museums de afgelopen weken en lijkt iedereen zijn draai, in combinatie met 1,5e meter te vinden. Hoera!
Ook kan je (met wat beperkingen) steeds meer mensen weer zien en koffie of een etentje doen op afstand.
Nu nog wat tekeningen maken en bij terugkomst de laatste hand leggen aan de glow up van het kantoor van Kotatsu TV en dan kunnen we ook weer wat filmdagen inplannen.

Yoga en just dance maken ook hun come back en vandaag en morgen gaan we de prachtige natuur van het lokale plaatsje hier bewandelen.
​
Het is een rare tijd. Moeilijke, verdrietige, prachtige, gezellig, pijnlijke, lieve, leuke en mooie momenten maken het. Veel samen zijn, dan wel met meer afstand en buiten is vooral het allerbelangrijkste.
Daarnaast ben ik op zoek naar een leuk weekend uitje in Nederland! Wat is jouw topper?