​De #lockdownlife is weer aan.
Dat betekent een kerstvakantie in eigen huis en met alle beperkingen die er zijn. Geluk bij een ongeluk is dat we met de kerst 1 extra persoon mogen uitnodigen en dat onze koelkast gevuld is tot in het nieuwe jaar.
De cadeautjesstapel onder de kerstboom wordt al wat kleiner en m’n adventkalender heeft nog maar 2 cadeautjes in de verpakking zitten.
Het is een rare kerst. De raarste die ik mee heb gemaakt, misschien wel de raarste die er ooit is geweest of gaat komen.
Ook oud en nieuw zullen we met een sterretje (dat mag wel, toch?) op het balkon moeten vieren. Maar dan kijken we in ieder geval wel de goede kant uit en kan het alleen maar meer de positieve kant opgaan.
Nog net voor de lockdown sliepen
Narinder
en ik in het ZOKU, tijdens een event van de foodhallen. Roomservice werd geaccepteerd en dus kregen we 5 gangen aan heerlijks en hadden we ons aangekleed alsof het hèt event van het jaar was. Later vierden we oma Ria haar 87ste verjaardag corona-proof. Buiten, op afstand en met taart.
Ook wisten we deze week binnen de richtlijnen een Sinterkerst en nieuw vieren te houden, inclusief cadeautjes en surprises. Nátuurlijk met gedichten en Yarosa haar mooiste dansjes en 1000 complimentjes.
Voor deze vakantie had ik graag ergens in een huisje of hotel met groot bad geweest. Geen extra contacten, dat is oké. (Althans...) Alleen helemaal geen activiteiten buitenshuis blijkt me meer te knellen dan ik op voorhand dacht. Even doorzetten nog.
Het geluk is dat ik voor de klas sta/ stond, waardoor ik op een manier toch nog contact met mensen kan/ kon onderhouden.
Ook is deze maand het kleurboek van
Coloured Goodies
x
LarissaTekent
uitgekomen. Hij is ontzettend tof geworden en de kerstsfeer is 100% te voelen. Een superleuk cadeautje voor onder de boom en hier te bestellen onder ‘Goodies’ > ‘x-Mas Goodies’ > ‘Coloring book’
De LarissaTekent kerstbestellingen maken ingelijst ook deze kerst hopelijk weer VEEL mensen blij.
Zelf zijn we inmiddels 2 bordspellen rijker, dus de avonden worden daaraan besteed. Overdag is het koken, eten, yoga, tekenen, ideeen op papier zetten, luisterboeken luisteren, wandelen, de inrichting 90x verschuiven en genieten van iedereen die wel om je heen is.
Over 2 weken begint het semi-nieuwenormale leven weer en geef ik groep 5 online les. Ben benieuwd hoe dat werkt en of het ècht werkt. Voor nu regelen we nog de laatste kerstcadeau’s voor een enkele mini viering. (Komt alles op tijd? Of vieren we met de Pasen van 2022 alle feestdagen?)
Ik kijk uit naar het vaccin!!!

In september schreef ik m’n vorige berichtje. Veel is er niet veranderd of gebeurd. Weinig uitjes, weinig mensen. Strengere regels. Je kent het wel. We zitten er allemaal midden in.
Vandaag hoorde ik op de radio meerdere keren over een soort hulplijn vanuit de overheid. Je kunt hen bellen als je er echt even hélemaal doorheen zit. Heftig.

Ik snap het ook echt, sommigen van ons zitten al sinds maart aan de keukentafel, anderen zien het bedrijf waar ze jarenlang hun ziel en zaligheid instaken afbrokkelen en de dam die zij bouwen om te blijven bestaan is nog (lang) niet sterk genoeg voor de stroming. Verschrikkelijk.
Vandaag liet ik m’n wimpers doen, deze week nog m’n nagels. Nátuurlijk met mondkapje en waar mogelijk een spatscherm, maar toch. Die aanraak beroepen kunnen (gelukkig voor hen) wel doen wat ze doen. Al is het met maatregels. Mazzelaars. Ik ook dus.

Voor de klas staan was nog nooit zo’n zegen als in deze tijd. Ik zei deze week tegen Narinder: 'Eigenlijk heb ik echt een sprookjes leven.' 
Alles is altijd precies gelopen zoals het hoorde te lopen en ik kon en kan doen wat ik wil. Ik was in het buitenland, ik spreek een vreemde taal, ik heb jou, ik heb altijd m’n geld kunnen verdienen met wat ik leuk vond en in deze tijd heb ik het voor elkaar om full time voor de klas te mogen staan.
Ik heb echt geluk en daar ben ik ook iedere dag dankbaar voor.
De afgelopen weken werden de enkele afspraken die ik kon maken op 1,5e meter afstand enzovoort, steeds afgekapt door een besmetting van een kennis van de een of ander. Quarantaine tijd riep dus. Balen.
Gelukkig was de enige corona test die ik zelf heb moeten doen wel negatief.
Wil je nog een beetje inhoudelijke aanvulling op de afgelopen weken? Hier komt ie!
- Ik was jarig en vierde dat thuis met een etentje en taart.
- Narinder regelde een weekendje logeren in een poort huisje van een kasteel met privé toegang tot het kasteel.. alles was echt te prachtig. Het was niet te geloven, afgesloten en geweldig!
- We brachten een bezoekje aan Maastricht en Valkenburg
- We gingen een weekendje naar de Veluwe. In een vakantiehuisje waar we nog net voor deze lockdown uit eten konden.
- We aten Indiaas, Grieks en hello fresh maaltijden, maar ook nieuwe baksels als bananenbrood, kwarkbollen en homemade kwarktaart van magere kwark en verse frambozen.
- M’n nieuwe hobby zorgt ervoor dat ik zo ongeveer alles in huis goud spuit en dat de kerstboom (en alle lichtjes die erbij horen) al staat.
- Ik heb m’n eerste echte juffen schoolfoto’s binnen en dat is best wel geweldig.
- In m’n eentje heb ik 2 stellingkasten in de berging in elkaar gezet.
- LarissaTekent tekeningen en cadeautjes maakten weer veel mensen blij!

Dat betekent dus toch stiekem nog een hele lange lijst met leuke dingen! Hoera!
Maak jij er ook eentje? Dan zie je dat ook een quarantaine leven toch echt wel vol zit met sparkles
(Maar als ik stiekem toch een beetje mag zeuren... wanneer is dit allemaal over!!! Ik wil op reis, mensen zien, erop uit. Uit eten gaan en alles wat jij ook wil. Ik ga maar weer wat bakken of knutselen brb)

Ja, ik mis China.
De laatste weken zie ik hoe China beetje bij beetje opnieuw open gaat. Terwijl wij steeds weer meer op slot beginnen te raken.
Ik bedenk hoe we voor lief hebben genomen dat alles mogelijk was, je alles kon doen samen en dat de grootste zorg was of je iemand vergat uit te nodigen.

Nu dat 180 graden gedraaid is en je moet bedenken wie je allemaal van je lijstje weg kan strepen (hoe dan?) om het zo ‘veilig’ mogelijk te houden, denk ik wel een tweede keer.
Steeds als ik opsta denk ik aan mijn tijd in China. De tijd tijdens mijn studie, de tijd tijdens mijn werk daar, maar ook de tijd dat ik daar (alleen) op reis was.
Je kon om 6:00 wakker worden zonder plan, tijdens het tandenpoetsen de eerste stap bedenken en gaan. Ik liep naar de metro, stapte uit bij halte Nanluoguxiang (南锣鼓巷) en dwaalde door de oude straten van Beijing en zag de locals wakker worden. De lucht was nog net goud-roze en de winkeliers zetten hun kraampjes open. Dan bestelde ik een jianbing (煎饼) bij een ayi (阿姨) en liep verder.
Zo ging de dag. Afspreken hier, plannen maken daar, wat leren en lezen en ‘s middags en ‘s avonds zoveel mogelijk mensen verzamelen om iets leuks mee te doen. Rust was een ding, maar dat alle mogelijkheden voor het oprapen lagen was voor lief genomen.
Nu ben ik mega blij met wat ik doe en dankbaar dat ik in deze tijden iedere dag naar mijn werk kan gaan en met restricties (lees tijdsvakken voor musea, geen/ weinig gasten etc.) nog alles kan doen. Ik vind mijn werk leuk en ben ook niet meer op zoek naar eindeloos reizen. Nu wil ik bouwen en kijken naar alle stappen in de toekomst.

Maar ik verlang stiekem ècht wel naar hoe alles mogelijk was. Hoe ik de feestjes mis, de spontane acties, het morgen op reis gaan en om gasten te ontvangen zonder te checken of het wel binnen ‘het nieuwe normaal’ kan. De toekomst wordt echt anders dan we dachten. Állemaal dachten.
Jammer. Maar het is oké, er zijn zoveel kansen voor nu en als we het samen doen komt alles altijd goed.
Ik heb geluk met wàt ik heb. Ik heb geluk met wìe ik heb en ik heb pas ècht geluk met alles wat ik doe en al heb mogen doen.
Voor de kinderen die nu de ‘China-periode’ ( in welke vorm dan ook) zouden beleven, vol reizen en leren, ontdekken en ontplooien baal ik wel.
Al weet ik dat er het beste van gemaakt kan worden en mocht alles ooit weer worden zoals het was (of net anders) dan is er vast een manier om dat gevoel te krijgen, vast te houden, te waarderen en mee te nemen voor altijd.
​
Zoals ik mijn China-tijd altijd het plekje in mijn hart laat houden.
Wat was de meest memorabele tijd voor jou tot nu toe?

Goedemorgen! 早上好！
Terwijl de klas lekker aan het gymmen is, typ ik dit berichtje.
Inmiddels is het anderhalve maand na mijn laatste berichtje en missen we oma Rietje nog steeds elke dag.
Het leven gaat door, ook na hele verschrikkelijke momenten... maar gelukkig is er ook genoeg om te kunnen vieren en van te genieten.
5 dagen per week sta ik voor de klas. De corona maatregelen werken als een soort touw, soms hangt hij (wat) los en soms wordt er hard aan getrokken. Binnen de school, maar ook daarbuiten. Het is bijna raar om te bedenken dat er ooit weer een tijd van handjes of een knuffel geven aan gaat komen.
Het heeft ook zo z’n goede kanten... denk bijv. Aan een feestje waar je niet iedereen 3 kussen hoeft te geven bij binnenkomst, maar een grote zwaai en op afstand zitten al als ‘sociaal’ gezien wordt.
Morgen is het weer zaterdag, museum dag. Dus als je een tip hebt (we hebben echt haast alles al bezocht), dan heel graag in de comments xoxo.
Ook namen we Yoosje al op pad naar Artis, gingen we naar Centerparcs èn Gent.
We gingen verkleed als Sandy en Danny () naar een Drive in bioscoop en vierden mama Soraya
haar verjaardag met Thais eten en een heerlijke taart bij de Blauwe pan.
Verder is het allemaal ‘als normaal’ hoor. Iedere dag aan het werk online en offline. Een menukaart, logo’s, illustraties, verhalen schrijven, planningen maken, voor de klas staan (drie dagen groep 5 en twee dagen 1/2), rondjes rijden, de action bezoeken, knutselwerkjes verzinnen en de laatste dingen voor het Kotatsu TV
kantoor regelen.
​
Dan nog even boodschappen, recepten verzinnen, koken en in bakjes doen ‘voor morgen’, bezoek ontvangen en afspreken op afstand.
Binnenkort willen we graag nog even het land uit, maar we moeten maar even kijken wat de maatregelen doen. Het is in ieder geval allemaal al wat beter doordat we ons allemaal inzetten om alles na te leven
Tot snel!

你好！Hallo!

Terwijl we nog even lekker genieten van het zonnetje tussen de Luxemburgse bergen typ ik dit berichtje.
Een deel van dit bericht typte ik al een hele tijd geleden en wilde ik net posten (was ook al even online) toen het bericht kwam dat oma Rietje was overleden... voor niemand een goed moment om dat bericht toen te lezen en opeens was er veel meer om te delen. Ik liet het dus even gaan en in de flow van tijd, verdriet en mooie herinneringen lieten we ons allemaal even gaan.
Die ochtend was het voor mijn groep 6 de laatste schoolmaandag van het jaar en maakten zij is een rekentoets in stilte terwijl ik het berichtje maakte.
De scholen leken inmiddels alweer vanouds open en steeds meer collega’s leken de 1,5e meter toch een meter te maken.
Op papier bleef en blijft 1,5e meter afstand, afgezette schoolplein en strakkere schooltijden de norm, maar er leek bijna niets anders te zijn.
Het weer werd en wordt beter en beter en ik zie kinderen in shorts en tops met spaghettibandjes op het schoolplein ‘chillen’ in de schaduw.
Gelukkig is dat nu in Luxemburg niet anders!

Ik heb de laatste weken zoveel mogelijk de kans gepakt voor de klas te staan en zo alle dagen weten te vullen tot aan de zomervakantie. Daarnaast is er al hoop gezet voor het volgende schooljaar qua invulling en staat veel andere werk op een laag pitje vanwege alles rondom Corona.
Gelukkig zit de China draai er ook weer mooi in tijdens mijn inval-dagen en zie ik steeds weer geënthousiasmeerde kinderen geconcentreerd naar karakters kijken en info over China en al haar moois opzoeken en verwerken, zelfs gisteren (live in de zomervakantie) mocht ik nog een workshop geven.
De normale ‘vrije’ dagen lijken terug te zijn: cantaritje + museum + volkorenbagel met tonijnsalade. Ze zijn er allemaal weer!
​
Inmiddels bezochten we al meerdere museums de afgelopen weken en lijkt iedereen zijn draai, in combinatie met 1,5e meter te vinden. Hoera!
Ook kan je (met wat beperkingen) steeds meer mensen weer zien en koffie of een etentje doen op afstand.
Nu nog wat tekeningen maken en bij terugkomst de laatste hand leggen aan de glow up van het kantoor van Kotatsu TV en dan kunnen we ook weer wat filmdagen inplannen.

Yoga en just dance maken ook hun come back en vandaag en morgen gaan we de prachtige natuur van het lokale plaatsje hier bewandelen.
​
Het is een rare tijd. Moeilijke, verdrietige, prachtige, gezellig, pijnlijke, lieve, leuke en mooie momenten maken het. Veel samen zijn, dan wel met meer afstand en buiten is vooral het allerbelangrijkste.
Daarnaast ben ik op zoek naar een leuk weekend uitje in Nederland! Wat is jouw topper?

​Deze week zijn de scholen weer begonnen. Ik vond en vind het bizar. Afgelopen maandag was de eerste dag en toen ik in de auto zat richting het schoolgebouw voelde het alsof ik iets aan het doen was wat nog niet mocht. Iets wat niet goed was om te doen.
Gisteren schreef ik over de dag die ik het tofst vind: de ‘op-een-na-laatste dag’. Vandaag gaat het over ‘de eerste dag’. Want de ‘eerste dag’ na de lockdown komt (of het nu nog jaren duurt of niet) voor iedereen steeds dichterbij. De scholen trappen af!
De eerste dag is zo een dag vol emoties. Verwachtingen, hoop, angst, blijdschap en wat al niet meer. Gemixte gevoelens: misschien keek je wel dagen uit naar deze vakantie of reis en is hij nu hier... hoera! Misschien is dit wel de eerste dag dat je zonder hem/ haar verder moet... Is het de eerste werkdag bij je droombaan... is het de eerste dag als papa/ mama of dat je kleintje naar school moet.
Zoveel voorbeelden zijn nog te noemen, maar je snapt hem.
De eerste dag brengt een herinnering, een gevoel, maar ook een emotie met zich mee. Je weet precies met wie je was, waar je was, wat je gevoel was. Misschien weet je zelfs wat je aan had èn waarom. Het is een verandering van wat je ‘gewend’ was.
Het is goed om ‘gewenning’ te breken. Het geeft nieuwe blikken en showt durf.
De afgelopen jaren maakte ik naast veel ‘op-een-na-laatste’ - ook veel ‘eerste’ dagen mee.
Mijn eerste dag in Beijing (2016) was gestoord. Het was -20 graden bij aankomst in de stad en mijn koffer voor de aankomende maanden was niet in het vliegtuig gedaan. Toen ik dat besefte, na een half uur te lang bij te band te hebben staan wachten moest ik met zero Chinees die koffer in Beijing zien te krijgen. Zo snel mogelijk. Google, whatsapp en Facebook waren geblokkeerd en zonder VPN kon ik de KLM dan ook niet bereiken. Ondertussen ging m’n telefoon over. De hostvader: ‘你在哪儿？我在这里等你!’...
Ja, zo klonk het voor mij ook. Gestoord.
- een week later was de tas toch terecht en werd hij zelfs bij mijn hostfamilie afgeleverd - De Chinese karakters die ik als ‘adres’ getekend had bij de receptie icm wat gewuif met mijn handjes hadden het uiteindelijk opgelost. Maar die eerste dag stond m’n gevoel hierover bijna op hopeless.
Mijn tweede keer Beijing was heel anders. De taal was me veel meer ‘eigen’ en ik kon me zelfs bijna zonder hulp redden. Ik wist mijn weg te vinden in de stad en mijn gevoel was alleen maar: YES! YES! Dit is mijn plek!
Voor de keren in 2018 en 2019 gold precies hetzelfde. Dat gevoel was geweldig. Zo gelukkig om daar te zijn.
Hangzhou 2017 en Taiwan 2018 gingen via een organisatie. Dus de verwachting stond dat die eerste dag ‘goed’ zou gaan. Maar nátuurlijk ging het beide keren tegen mijn verwachting in... Juist dat maakte het tof. Haha.
Naar Hangzhou kon ik niet in een keer vliegen, want in Nederland was er geen mogelijkheid om direct een visum te krijgen voor een lange tijd in China. De oplossing was dus vliegen naar Guangzhou, daar 3 dagen blijven en mijn paspoort en andere documenten achterlaten bij de Chinese staat. Met een A4-kopietje en een China-style pasfoto moest ik het die eerste dag dus doen. Ook de binnenlandse vlucht maakten we daarmee, zó onwennig? Zou ik m’n paspoort wel weer krijgen? Kom ik hier wel weer weg? M’n hoofd tolde als een gek.
Taiwan was opnieuw een geval apart. Op de AirPort van Taipei werd ik opgewacht door een student van de organisatie. Ik had haar nog nooit gezien en wist dus ook niet dat zij er voor mij zou zijn. Maar cuteness overload: Ze had een iPad met mijn naam en kwam blijer dan blij aanrennen toen ik uit die poortjes kwam. Ze herkende me van de foto. LARISSA!!! Ze had een bubble tea voor mij meegenomen en een ticket voor een bus.
Verwachting was een auto, van A naar B. Realiteit was een bus van A naar.... (7 uur later/ pikkedonker...) een wildvreemde auto met een onbekende chauffeuse. De bergen in. Daar kwam ik 3 uur (!) later aan bij een kamer die voor het komende halfjaar ‘de mijne’ zou zijn. Mijn B.
(Die onbekende chauffeuse werd uiteindelijk een goede vriendin en collega, dus niet gillen x)
De andere keren dat ik echt ‘op reis’ ging - lees iedere 3-8 dagen naar een andere plek ipv 3-8 maanden op 1 nieuwe plek - was er dus ook iedere 3-8 dagen weer een ‘eerste dag’.
“Oh wauw, het is hier prachtig! WAAR IS DE AIRBNB? Hoe kom ik daar? Bah, wat is dit? Omg... zo tof! Huh en dan?”
Een eerste keer voldoet soms aan je verwachtingen en soms niet. Is soms geweldig en soms gewoon bah. Soms is het een warm bad en soms een koude douche. Het komt erop neer dat je zal moeten roeien met de riemen die je hebt, alles komt op zijn pootjes terecht en de tijd zal het je leren, als je doet wat je hart en brein je ingeven. Dat weet je toch? Maar blijf vragen stellen aan jezelf, gaat alles zoals jij wil in deze situatie en moet dat zo blijven? Ja? Houden zo! Nee? Doe er wat aan dan!
- maar voor nu note aan alle collega’s en kids: 1,5e meter van mij vandaan blijven, laterzzz -

​Ik kijk uit naar de op-een-na-laatste quarantaine dag.
Hoezo niet de laatste? Ben ik het niet zat? Ik zal het je vertellen.
De afgelopen 4 jaar ben ik veel alleen op reis geweest.
In 2016 maakte ik eindelijk mijn droom waar en ging Chinees studeren in Beijing. Dat jaar reisde ik 2 keer op en neer naar China, dus was er ook 2 keer die op-een-na-laatste dag.
In 2017 reisde ik door Zuid-Oost Azie en woonde ik in Hangzhou. Ik gaf les op een basisschool in Cambodja en China en woonde als au-pair bij 2 Chinese families.
In 2018 gaf ik les in Taiwan en maakte ik in mijn eentje een rondreis door China, net als begin 2019. Die keer alleen samen met Sorella. Aan het einde van dat jaar bezocht ik met Jantien op de valreep ook nog Korea.
Als je alleen (of met z'n tweeën) reist naar een land waar je niets of weinig kent dan moet je altijd even in komen... De eerste dagen van de lockdown had ik precies hetzelfde.
Natuurlijk voelt het een positiever in eerste instantie dan het ander, maar het is dat 'wennen' waar je even doorheen moet.
Al mijn reizen alleen hadden mega-ups en vaak ook mega-downs. Maar daar vertel ik in een andere keer over...
Voor nu heb ik het over die 'op-een-na-laatste dag' - mijn allerlievelings.
Waarom niet de eerste, de 15e of de laatste dag?
Omdat dat dagen van wennen, zoeken of juist afscheid nemen zijn.
De 'op-een-na-laatste dag' is nog niet de dag dat je wegvliegt, maar de dag waar je alle highlights in je hoofd of zelfs in het echt, nog eens nagaat.
Die dag dat je dat ene gerecht kunt eten in het restaurant dat je sowieso gaat missen, die jurk die je zag en niet meer kunt vergeten nog net op tijd kunt aanschaffen... bij die toffe boutique... In dat ene straatje... waar je al die weken doorheen liep alsof het je woonkamer was. Maar vooral datgene dat de afgelopen tijd 'normaal' is geworden, maar je daarna nooit meer kunt herhalen, nog een laatste keer doen.
Ik zet de mijne voor jou (en mijzelf) even op een rijtje. Mijn lievelingsherinneringen - kijken of ik het droog houd. (Spoiler: drooghouden is niet gelukt tijdens het foto’s uitzoeken)
Uiteindelijk gaat het om het herbeleven en overdenken van de afgelopen dagen met herinneringen, ‘het normale’ en de mensen. Alles wat je na die periode niet meer over kunt doen.
Ook in een periode als deze gebeurt veel pijnlijks, maar ook veel goeds. Inzichten en vrije tijd die/dat je in andere tijden niet meer mee zult maken. Al is het met minder mensen of wil je dat het liever niet ‘normaal’ gaat voelen… geniet gewoon echt van al het kleine, uiteindelijk ga je ook hier vast iets van missen en dat merk je pas op de op-een-na-laatste quarantaine dag.
Maar ook die op-een-na-laatste dag maakt het verschil. Hoe heb je die periode ervaren en wat staat er op je te wachten na die dag? Blijf vragen stellen, kijk naar al het moois en geniet

Hai! 嗨！
Koningsdag, Pasen en alle dagen ertussen op afstand. Raar, maar werkelijkheid.
Pasen was een mini-feest, op Koningsdag was het weer goed genoeg om te varen en de dagen in deze Lockdown lijken ook steeds meer ‘normaal’.
Vandaag ben ik aan het filmen voor de Chinese cursus van Baozi TV
en dat maakt ook wel dat het hele corona-gedoe even niet speelt. Ook zijn er genoeg tekeningen te maken voor LarissaTekent
en komen er steeds weer meer ideeen die ik graag mèteen uit wil voeren.
Het voor de klas staan staat (ook nog even) stil, maar de dagen hebben ritme en dat maakt echt veel goed.
Ik heb inmiddels 4 cheesecakes gebakken, zeker 5 nieuwe recepten uitgeprobeerd en het balkon en de kasten (en m’n kledingcollectie) een make-over gegeven. Daarnaast is opruimen een dagtaak en zijn de fotoboeken eindelijk ontstaan.
Als alles goed gaat komt vandaag éíndelijk de tuinset binnen en dan is er weer een projectje afgestreept. Zo vliegen de dagen om.
Vind jij het ook zo snel gaan?
Op normale ‘vrije dagen’ wil ik het liefst zoveel mogelijk doen: met de canta touren, naar een museum, ergens lunchen, in het zonnetje op een terras de avond weg kletsen en mensen spotten.
Maar nu we leven in de corona versie doen we het met: door een lege stad heen cruisen, lunch to-go, in het zonnetje op het nieuwe balkon de avond weg kletsen en op afstand bezoek gaan als het kan.
Ik merk dat ik steeds meer van de corona-manier kan leren genieten, maar oh hoe ik voel dat het tijd is voor uit eten gaan, het vliegtuig pakken naar een random locatie, events en feestjes.
De eerste opdracht voor de kids na de vakantie staat alvast vast (zie foto 1) maar hoe we deze manier verder aan gaan pakken? De tijd zal het leren.
Events en echt samenzijn laat nog even op zich wachten, maar het vooruitzicht is goed. In China start het echte leven alweer bijna en dat vooruitzicht houd ik in gedachten.
Voor nu is het voor mij belangrijk dat ik iedere dag gewoon representatief voor de dag kom, een stiekeme weekplanning maak en iedere dag mijn bevindingen en ideeen vastzet.
Voor jou dan? Wat dacht je van die ene yogaworkout die we nog wilden doen ook echt doen (paar keer per week móet lukken nu), je nieuwe lievelingsgerechten vinden en maken, pinteresten, toch zeker 5-7 uur luisteren naar een luisterboek of lezen per week en vooral ook genieten... Want na deze periode wil ik nooit meer horen dat we het oh-zo-druk hebben.

Goedenavond! 晚上好！
Wat een gekke wereld. Wat een gekke situatie. Thuisquarantaine. Hoe doe je dat?
Wel een mooi woord voor een goed potje galgje met de klas.
Maaaaar! Geluk bij een ongeluk!
Bijna alle eindexamen leerlingen weten nu al dat ze geslaagd zijn èn nog leuker... Ik heb een maand extra aan activeiten en leuks voor jullie opgespaard.
Tijd om te delennnnn! #jaja #feest
De afgelopen maanden stond ik fulltime voor de klas. Het meest op IKC NoordRijk en zo nu en dan op andere scholen in Amsterdam (met een uitzondering naar VER WEG). #teachingontheGO
Daarnaast draaide ik een aantal events voor Puur* Events in de bij-uren (huh? Waren die er?) en natuurlijk de filmdagen voor Baozi TV.
In de krokusvakantie en rondom waren er veel uitjes naar musea, maar ook voor de Chinavibes naar de voorstelling
Shen Yun
en het China Light Festival (in de stromende regen) met
Jantien
. #非常好
Ook wisten we nog een middag in te hoppen op het lege-Efteling-avontuur, waardoor we nergens in de rij hoefden te staan en we l alle attracties in het park konden beleven. Hoe tof!
Na de vakantie gingen de dagen weer als daarvoor... maar die vrijdagmiddag gaf ik de groep-4-schatjes nog een ‘elleboogboks’ en ik zei ‘Tot maandag!’... ‘Tot maandag, juf!’
Wie had gedacht dat we niet zouden weten over welke maandag we het hadden?
Wat een bizar iets. Quarantaine. Ik durf te wedden dat jullie dit woord niet eens kenden voordat je erin zat. Nou? Nou?
Gelukkig is er nu dan wel eindelijk tijd voor die grote schoonmaak, dat opruimen (en de kringloop blij maken later) waar je steeds niet aan toe kwam. Dat vakantiefotoboek in elkaar zetten over vorige zomer... of 2 zomers geleden...
En oh. Probeer dan ook eens een boek te lezen, een workout in je woonkamer te doen (ècht van het begin tot het einde ) en dat ene gerecht dat je zo lekker leek te maken!
Die tijd waar je al die tijd om vroeg is nu hier!
Alle ideeën die in je opkomen kun je gewoon meteen uitvoeren. Is dat niet heerlijk?
...Maar laten we ons aan de gestelde regels houden en binnen blijven.
Zelfs de boodschappen brengt
Picnic
voor je. Leren we ook eens echt plannen en inzien wat we nu eigenlijk echt eten in een week.
Want, PRO TIP: om 9:00 iedere dag komen de nieuwe vrije data in de app online, wanneer ze bij je kunnen bezorgen en het is aan jou om een plekje te bemachtigen.
Dan heb je deze lente... en misschien zelfs zomer... toch nog een beetje dat ‘online-festival-kaartje-wait-grab-go-gevoel’
Èn weetje? Die outfit en dat dansje staan ook heel leuk op het balkon of in de tuin!
Zorg goed voor jezelf en jouw quarantaine-buddies, dan kunnen we snel weer samen buiten feestjes vieren en genieten van elkaar in de zomer!

2020 is van start. We are 21 days in.
Hoe gaat het bij jou?
Bij mij is ie goed van start. Mijn overzicht is beter dan ooit.
Dat zorgt voor het genieten, maar ook zéker voor kalmte waar nodig. Dat is precies waarover de ‘class’ van The School of Life Amsterdam
ging gisteren. Kalmte.
Of ik er wat van heb opgestoken? Zeker!
Of ik het er helemaal mee eens was? Zeker niet.
Conclusie (van: Hoe blijf je kalm?) blijkt: ‘It is what it is.’ De verwachting van tevoren en reactie achteraf zijn aan jou.
Totaal niet hoe ik dit jaar in ga, maar wel goed om vaak een andere kijk te horen en daarover na te denken.
Het tegendeel heb ik mezelf inmiddels al bewezen, hoor.
Veel Just Dance, yoga en pilates.
Iedere dag voor de klas of een groep.
50% van mijn mindmap-workshoppers emotioneel gekregen, iedere dag blije kinderen naar huis gestuurd na ‘het-handje-geven’.
Tijd voor vrienden en familie, geluk, feesten en uitjes, sparren over plannen, mezelf tegen komen, ontspullen, overzicht, lezen en rust (ja, ja).
Morgen is een monsterdag waarop ik 200+ mensen hoop te inspireren met een sprankeltje positiviteit... In de China-lessen en tijdens onze mobiele Escaperoom aan het IJ. # zin in (mocht niet meer van
The School of Life, maar ik heb er #zinin!)