De culturele uitstapjes gaan door en door en door. Doe er wat mee en ga er ook op uit.. Bijvoorbeeld tijdens een te leuk uitje bij Puur* events... Of geniet van de oude Jordaan tijdens het drinken van een kopje koffie in de Blauwe pan. Before het Tassenmuseum Foto's van Google images After... (dus in het Tassenmuseum...) Niet te geloven he? Even een shock om erin te komen... Deze tassen zagen wij pas halverwege de excursie, maar wij waren er zelfs toen nog van in shock! Knap gemaakt, dat zeker... Maar heftig, echt. En start!In de ochtend zat in nog op kantoor Pinterest-collages te maken voor onder de offertes (ze worden te gaaf!) en Flickr foto's te taggen. Maar na de lunch en nog wat knippen en plakken op m'n mac werd het tijd voor het echte werk. Jas aan en erop uit! Daar stond Jantien al bij d'r oranje fietsie te wachten. Gelijk naar binnen, praatje met de medewerkers... kaartjes kopen en hoppa helemaal naar boven. Daar zagen we deze tas (op links dus)... De oudste tas in de collectie van het tassenmuseum, dus niet de eerste! helemaal gemaakt van geitenleer, en zelfs met een mooi bewerkte hendel... Gaaf he? Er was zoveel moois te zien... wat een tijd en werk zit er in al deze tassen... helemaal naar de mode van haar tijd... hier even een kleine greep uit de collectie. Leuk he? Hier nog glimmy stuff... Maar om echt te ervaren hoe het museum was moet je er natuurlijk heen gaan! En er zijn zoveel musea in Amsterdam en de rest van de wereld die het waard zijn om een bezoekje te brengen... Zeker niet saai! We liepen helemaal omlaag en kwamen steeds meer in het nu... De tassen kregen minder tierelantijntjes en werden strak en bedacht. We verlieten het museum na anderhalf uur en aten nog een gebakje bij De Drie Graefjes (ken je dat?), best bekend maar ik heb er nog nooit zo een viezig taartje gegeten. Achja, de latte macchiato was wel goed. De dag eindigde op m'n oude schooltje waar we de profielwerkstukken, ook alleen maar mensen met passie voor een bepaald onderwerp. Allemaal mooie documentaires van de laatstejaars bekeken. Mooie dag, fijne beleving. Tot blogzzzz!
... want dat was het ook! Een hele rare dag startte, ik versliep me zelfs. Om 8:30 moest ik op kantoor zijn en het was toch echt 8:48 op mijn klokje... O mijn god, ik weet zoooo zeker dat het 5 minuten eerder 6:00 was. Grrr... Snooze! Nouja, ik belde dat ik me verslapen had en mijn collega'tjes en ik spraken af om 10:00. Snel, snel, snel! douchen, aankleden, haar fohnen... 'Tring, Tring!' Natuurlijk... De afspraak werd 10 minuten verzet.. mweeh! dan had ik me minder hoeven haasten want ik stond al op de pont! Ik reed dus maar verder en wachtte voor de Sint Nicolaaskerk... en wachtte en wachtte... 20 minuten later dan gepland was iedereen er en begon onze leuke dag! We zouden vandaag alle partners van Puur* Amsterdam gaan bezoeken. We startten met een korte introductie 'Ken je je stad?' in de lobby van een NH hotel, en liepen door de oude binnenstad langs en door de mooiste locaties! Rond 2'en kregen we trek en aten heerlijk bij de Bakkerswinkel.. Overheerlijke latte macchiato's, verse sapjes en smoothies stonden er even laten op onze tafel... We genoten van onze quiches en luxe broodjes, en toen we helemaal maar dan ook helemaal vol zaten liepen we weer verder. We bezochten nog een laatste locatie en liepen terug naar mijn canta'tje. Dat werd dus proppen. Het werkte dan ook niet helemaal mee dat mijn achterdeurtje niet in het slot viel enzo...
Te leuk! Ik stop met kletsen... vermaak jij je oogjes maar... hahaha Zeker een aanrader! en zulke vriendelijke mensen!Bijna de hele kantoordag zat er al op en voor het laatste uurtje bracht ik een bezoek aan FOAM, een fotomuseum in Amsterdam. Laatste kans om de foto's van Vivian Maier te spotten! Ik kocht via internet een kaartje, maar hier werd in het museum niet naar gevraagd... Gekkig joh! In de eerste hal werd ik al gelijk betoverd door foto's van de Japanse fotograaf Araki. Hij werkte voor deze collectie met zwarte achtergronden, bloemen, en poppen. De kleur van de 'levende' materialen popte als het waar van de achtergrond af. Hiermee benadrukt hij hoe dicht het leven bij de dood staat. 'Heaven & Hell' heet deze collectie. De volgende hallen wekte meer een schokkend gevoel... Foto's vol Japanse poesjes, alles open en bloot, letterlijk. Rode strepen van het bloed, open wonden en aan het bed geketende lichamen. Heel apart, maar het kleurgebruik daarintegen was wel weer erg mooi. Verder lopend werd ik opnieuw omringd door foto's die deze man geschoten heeft. Dit keer weer naakten, maar in plaats van dat zij met bloed beklad waren, waren de foto's vol verf gegooid. Heftig, maar gaaf. En eindelijk kwam ik aan bij de tentoonstelling waarvoor ik gekomen was, die van Vivian Maier! JA! Het verschil met de voorgaande foto's was gigantisch. Vivian Maier was haar hele leven nanny van rijke gezinnen. Ze maakte graag foto's van het 'echte' leven. Geen opsmuk, maar 'gewoon' echte kinderen, echte mensen met echte bezigheden. Zo fotografeerde zij graag spelende kinderen, maar ook volwassenen en ouderen van ieder 'soort'. FOAM heeft een prachtige tentoonstelling weten neer te zetten. Zo bezaten zij niet alleen de selfies van Vivian (jajaaa, selfies!) maar ook een ruime collectie zwart/wit foto's, kleurfoto's en bewegend beeld! De tentoonstellingsruimte waar het werk van de gouvernante hing was dan ook de drukte hal van het hele museum... Mensen stroomden in en uit (te horen in het hele gebouw, de vloer kraakte namelijk niet normaal). Zeker niet gek... Want de foto's waren mega indrukwekkend, en prachtig om te zien. Deze foto's zijn oorspronkelijk van FOAM en kunstbeeld.nl Het was een genot... en zo gaaf!
Ik deed de deur van museumcafe Mokum open en zag daar al gelijk een dame op leeftijd zitten. 'Kea, aangenaam. Denk maar gewoon de I van IKEA weg', zei ze grappend. Ik ging naast haar zitten en nadat ik nog een stuk of 8 flyers, affiches, boekenleggers (maar ook een snauw om geld) kreeg kwam er een andere oudere man bij ons staan. 'Uhmmm... Kun je even gaan staan, dat is mijn plaats', zei hij. 'Oh, goedemorgen meneer...' antwoordde ik verbaasd, '...Prima, gaat u zitten alstublieft' En ik schoof naar de lege stoel daarnaast. 'Heeft zij al betaald?' Werd er (wijzend naar mij) gevraagd. Gids Kea knikte en ze begonnen samen een gesprek. 'Het is nu 4 voor 2, dat betekent dat we nog 4 minuten wachten op eventuele aansluiters', Kea was een 'hoge'. Dat was de hele rondleiding te merken, zij was aan het woord en er was geen kans voor jou om ook maar een inbreng of aansluitend verhaaltje te vertellen. Dan sprak ze gewoon door je heen: 'Jaaajaaaja.. jajaaajajaaa' en verder ging haar verhaal. Er sloot 1 minuut voor tijd toch nog een meneer aan bij 'de groep' (lees: mij). Yes! Een extra zieltje, betekent ietwat meer vreugd! (dacht ik) We liepen vanuit het Amsterdam-museum naar het Spui en nadat Kea haar zegje had gedaan over het ontstaan van de stad, liepen we richting het Rokin. Het was bijna magisch genoeg. Bijna zag ik door de grote reclameborden van de ZARA en de eyewish heen en werd mijn stad een middeleeuwse... De auto's werden even mannen die karren trokken of een rennende vrouw die van haar kind bestolen werd. Bijna. Het verhaal over de middeleeuwen ging over in een ellenlang verhaal over de Noord-Zuidlijn en het hele magische gevoel verdween. '...Ooit zeiden ze nog dat ik met die metro naar de middelbare school zou reizen, nu hebben we mazzel als mijn kinderen dat kunnen...' Dacht ik. We renden alweer verder, Kea zette de grote pas in. Het sprintje eindigde bij het (voormalig) Ouwemannen-huis en na een 'het woordje van de gids' sprinten we verder naar de plek waar de Nachtwacht tijden heeft gehangen. Te cool! we mochten gewoon even de plek spotten en aanraken! Maar Kea had haar rode renschoentjes aan en we waren alweer weg. Bijna vliegend van huis naar monument, van grachtje naar kerk en van schilderij naar klooster. Alles voorzien van de nodige onderbouwende teksten en niet veel meer. 'Onzin is onzin en het was niet nodig dat te delen.' was haar motto. Kea was een 'hoge' en streng, maar had een klein hartje.
Soms, soms, soms was er een verhaaltje dat er wel toe deed en gniffelend vertelde zij dat dan. Ze vond het stiekem ook wel interessant! Bij de Nieuwmarkt dronken we onze lichaampies weer warm met koffie. De andere 50% van de groep trakteerde. Vriendelijk! Open mondjes en verafschuwde blikken ondersteunden het koffie-kransje. 'Ieuw tattoeren, dat is echt verminking van het lichaam! Waarom doe je dat?' We liepen weer naar buiten en nadat Kea een beeld had geschetst van stadsmuren en de geschiedenis van de gevels bezochten we nog een paar belangrijke punten van de stad. 'wooooh, waaaah'-klanken kwamen constant vanaf de kant van 50%. Misschien had hij een vorm van Tourette, prima, iedereen verdenkt mij daar ook van... Meteen een klik! *tongklikje* Toch was ik blij dat er een einde kwam aan de rondleiding rond half 6. Het was prima, maar genoeg. Volgende keer hoop ik op ietwat meer enthousiasme en verhalen op gevoel... iets meer echt. Hi! Ik ben een nieuw pad aan het bewandelen, hoe en wat vertel ik in een andere blog. Voor nu moet je weten dat ik wil leren, groeien maar bovenal wil genieten... En daarom 'kindjes', schreef ik mij in voor een rondleiding door amsterdam. Waarom niet! ik een bijzondere middag, zij een bijzondere middag, nietwaar? 'Eerst betalen, dan pas gaan we lopen… Dat doen ze bij de hoeren toch ook!’ Zo begon mijn groepsrondleiding vanmiddag. De groep was ik zelf. Rondgeleid werd ik door een enorm enthousiaste oud-politieagent. 48 jaar geleden kwam hij als 17-jarig jochie vanuit Drenthe, om in Amsterdam politie te worden. Twinkelende oogjes beschreven de tijd dat hij aan de politieschool studeerde, maar deze smizeten helemaal wanneer hij het had over de tijd dat hij echt politie was. 'Dikke pret', zoals hij dat zegt. We startten bij het burgerweeshuis in de Amsterdamse Kalverstraat en via het Begijnhof en wat kerkjes liepen we richting de grachten. Allerlei bijzondere pandjes, scholen en gebouwen kregen een wat zang-achtige onderbouwing met veel jaartallen en leuke weetjes. Maar het werd pas echt interessant toen Joep vertelde over zijn eigen belevenissen in de oude binnenstad! (De Jordaan-tocht werd vergeten, want de oude binnenstad was Joop zijn hart en ziel geworden, na al die jaren) Zo redde hij een moeder en haar dochter (4) uit een brandend pand achter het red light district in 1953... Niet wetend dat hij in december 1983 diezelfde dochter, inmiddels 34, uit een brandend Casa Rosso zou halen... Weer in zijn armen, dit keer ademde ze niet... En hij moest het aan haar moeder gaan vertellen... Kippenvel. Mag ik twee thee en twee verse appelpunten van je?', vroeg Joep aan een vriendin van hem, eigenaresse van Praathuys 'in de ouwe hoer'.
De eigenaresse is vroeger zelf sekswerker geweest (zo noem je dat in 2015) en haar hele huys heeft ze ingericht als prostitutie-museum. Joep vertelde tussen de slokken thee door verhalen over de jaren na zijn vroege pensioen. Vol vrijwilligerswerk en reizen naar Suriname. En... Zijn dochter liet hem 'haar ouwe wiegie' nog niet weggooien, al is zij al 41. Spannend Joep! We liepen langs (nog meer) kerken, door (nog meer) smalle steegjes en langs (nog meer) grachtjes en na (nog) wat gezang over het monument op de dam, waren er meer dan 3 uren voorbij gevlogen! Het was 'dikke pret' Joep, dankjewel! Ik kan jullie dan ook allemaal aanraden je gewoon over je zinnen en eigendunk heen te zetten, en gewoon je eigen uithoudingsvermogen -en je hoeveelheid respect- echt te testen! (want dat heb je ook wel nodig hoor...) Hoppa! |
Larissa
|