Wow! Het is eind november...

Aan de koffie, wachtend op de Puur bus vol met versieringen voor een feest op een boot vanavond typ ik dit berichtje.

Om 15:00 ga ik richting Zaandam voor dát feest, morgen een feest in Zeeland, zaterdag in Amsterdam een bootfeest en daarna non-stop uitjes en events. 🙃
Stiekem nog eens passagiers ontvangen op Schiphol of tattoos zetten tussendoor komt er weinig van. Maar het komt er wél van!

Ik heb nu al zin in ons China-inspired weekendje begin December in Antwerpen èn om Ophélie en Charlotte weer te zien. 🎉
​
Zo gaf ik deze maand voor het eerst een workshop boetseren, deden we onze mobiele escape room met een groep van buitengewoon slimme kostschoolkinderen van 12... én was ik eventmanager bij feesten van Schiphol en KPN. Hoe tof...

Helaas heb ik naar mijn hoop wat weinig fotos gemaakt deze maand. December staat nu al volgepland met gave Events en feesten dus die houden jullie te goed! 

🎊 Hieperdepiep! Hoera! 🎊

Volgende stap: vrije zondagen inplannen.
Nu naar het EF kantoor voor koffie en gezelligheid met de EF Beijing directeur en straks door naar de boot.
​
Connecties zijn geweldig! 🌟🙃

Wakker wordend deze morgen, zag ik hoe Trump steeds dichter bij het presidentschap van de Verenigde staten kwam. 

Hij won. Trump is de nieuwe president van een van de meest invloedrijke landen van onze wereld.

Verdrietige en geschokte posts kwamen er in mijn Facebook tijdlijn voorbij. Nieuwspagina's stroomden vol met gerelateerde berichten. De mensheid is in shock.

Ik dacht aan een droom, een droom die ik vroeger vaak had:
Ik lag in bed, sloot dan mijn ogen en zag de aarde. Onze grote ronde planeet.
Mega eigenlijk, maar ik had er grip op. Mijn kleine handjes en mijn grootse ideeën. Ik zag zoveel mensen, iedereen was druk bezig. Die avond zou het evenement weer plaats vinden.
De avonden dat ik dit droomde waren de avonden waarop ik iedereen van de wereld weer had uitgenodigd aan tafel. Een hele lange. 
Iedereen was ermee bezig. In India maakte ze de Curry, in Mexico de guacamole, in Amerika zetten ze alvast de thanksgiving gerechten op tafel en in China piepten zoveel rijstkokers. 

​Ik vroeg mensen niet hun best te doen of een lach mee te nemen. Dat was vanzelfsprekend. 
Om de afgesproken tijd zat iedereen aan tafel. Even een moment van stilte voor hen die dat wilden en we begonnen. We deelden en lachten de hele avond.
De gerechten werden doorgegeven en na een uurtje of twee ruilden we van plaats. Dan konden we met anderen praten over de mooie en minder mooie, meegemaakte, momenten en de verschillende culturen en ideeën over dit leven.

Na het eten ruimden we samen af en hielpen elkaar met het naar bed brengen van hen die te moe of ziek waren. 
Daarna maakten we een volgende afspraak voor het evenement.
Zo maakten we elkaar rijker. Elke droom weer. 

Wat mogelijk is in kinderdromen is helaas niet altijd mogelijk in het echte leven.
Toch weet ik zeker dat we dit gevoel wel uit de droom naar de realiteit kunnen halen. Al is het maar door een lach te delen. 

Juist nu! Deel wat jou waardevol is, laat een traan wanneer nodig en troost hen die het nodig lijken te hebben. Lach om het mooie, dat overal te vinden is en wees met elkaar. 
​
Zo maken we elkaar rijker. Elke dag weer!

Mijn afgelopen drie maanden in China waren er niet voor mij zonder dir project, dus bij deze een video daarover...

vervolg op de vlogjes!