​Deze week zijn de scholen weer begonnen. Ik vond en vind het bizar. Afgelopen maandag was de eerste dag en toen ik in de auto zat richting het schoolgebouw voelde het alsof ik iets aan het doen was wat nog niet mocht. Iets wat niet goed was om te doen.
Gisteren schreef ik over de dag die ik het tofst vind: de ‘op-een-na-laatste dag’. Vandaag gaat het over ‘de eerste dag’. Want de ‘eerste dag’ na de lockdown komt (of het nu nog jaren duurt of niet) voor iedereen steeds dichterbij. De scholen trappen af!
De eerste dag is zo een dag vol emoties. Verwachtingen, hoop, angst, blijdschap en wat al niet meer. Gemixte gevoelens: misschien keek je wel dagen uit naar deze vakantie of reis en is hij nu hier... hoera! Misschien is dit wel de eerste dag dat je zonder hem/ haar verder moet... Is het de eerste werkdag bij je droombaan... is het de eerste dag als papa/ mama of dat je kleintje naar school moet.
Zoveel voorbeelden zijn nog te noemen, maar je snapt hem.
De eerste dag brengt een herinnering, een gevoel, maar ook een emotie met zich mee. Je weet precies met wie je was, waar je was, wat je gevoel was. Misschien weet je zelfs wat je aan had èn waarom. Het is een verandering van wat je ‘gewend’ was.
Het is goed om ‘gewenning’ te breken. Het geeft nieuwe blikken en showt durf.
De afgelopen jaren maakte ik naast veel ‘op-een-na-laatste’ - ook veel ‘eerste’ dagen mee.
Mijn eerste dag in Beijing (2016) was gestoord. Het was -20 graden bij aankomst in de stad en mijn koffer voor de aankomende maanden was niet in het vliegtuig gedaan. Toen ik dat besefte, na een half uur te lang bij te band te hebben staan wachten moest ik met zero Chinees die koffer in Beijing zien te krijgen. Zo snel mogelijk. Google, whatsapp en Facebook waren geblokkeerd en zonder VPN kon ik de KLM dan ook niet bereiken. Ondertussen ging m’n telefoon over. De hostvader: ‘你在哪儿？我在这里等你!’...
Ja, zo klonk het voor mij ook. Gestoord.
- een week later was de tas toch terecht en werd hij zelfs bij mijn hostfamilie afgeleverd - De Chinese karakters die ik als ‘adres’ getekend had bij de receptie icm wat gewuif met mijn handjes hadden het uiteindelijk opgelost. Maar die eerste dag stond m’n gevoel hierover bijna op hopeless.
Mijn tweede keer Beijing was heel anders. De taal was me veel meer ‘eigen’ en ik kon me zelfs bijna zonder hulp redden. Ik wist mijn weg te vinden in de stad en mijn gevoel was alleen maar: YES! YES! Dit is mijn plek!
Voor de keren in 2018 en 2019 gold precies hetzelfde. Dat gevoel was geweldig. Zo gelukkig om daar te zijn.
Hangzhou 2017 en Taiwan 2018 gingen via een organisatie. Dus de verwachting stond dat die eerste dag ‘goed’ zou gaan. Maar nátuurlijk ging het beide keren tegen mijn verwachting in... Juist dat maakte het tof. Haha.
Naar Hangzhou kon ik niet in een keer vliegen, want in Nederland was er geen mogelijkheid om direct een visum te krijgen voor een lange tijd in China. De oplossing was dus vliegen naar Guangzhou, daar 3 dagen blijven en mijn paspoort en andere documenten achterlaten bij de Chinese staat. Met een A4-kopietje en een China-style pasfoto moest ik het die eerste dag dus doen. Ook de binnenlandse vlucht maakten we daarmee, zó onwennig? Zou ik m’n paspoort wel weer krijgen? Kom ik hier wel weer weg? M’n hoofd tolde als een gek.
Taiwan was opnieuw een geval apart. Op de AirPort van Taipei werd ik opgewacht door een student van de organisatie. Ik had haar nog nooit gezien en wist dus ook niet dat zij er voor mij zou zijn. Maar cuteness overload: Ze had een iPad met mijn naam en kwam blijer dan blij aanrennen toen ik uit die poortjes kwam. Ze herkende me van de foto. LARISSA!!! Ze had een bubble tea voor mij meegenomen en een ticket voor een bus.
Verwachting was een auto, van A naar B. Realiteit was een bus van A naar.... (7 uur later/ pikkedonker...) een wildvreemde auto met een onbekende chauffeuse. De bergen in. Daar kwam ik 3 uur (!) later aan bij een kamer die voor het komende halfjaar ‘de mijne’ zou zijn. Mijn B.
(Die onbekende chauffeuse werd uiteindelijk een goede vriendin en collega, dus niet gillen x)
De andere keren dat ik echt ‘op reis’ ging - lees iedere 3-8 dagen naar een andere plek ipv 3-8 maanden op 1 nieuwe plek - was er dus ook iedere 3-8 dagen weer een ‘eerste dag’.
“Oh wauw, het is hier prachtig! WAAR IS DE AIRBNB? Hoe kom ik daar? Bah, wat is dit? Omg... zo tof! Huh en dan?”
Een eerste keer voldoet soms aan je verwachtingen en soms niet. Is soms geweldig en soms gewoon bah. Soms is het een warm bad en soms een koude douche. Het komt erop neer dat je zal moeten roeien met de riemen die je hebt, alles komt op zijn pootjes terecht en de tijd zal het je leren, als je doet wat je hart en brein je ingeven. Dat weet je toch? Maar blijf vragen stellen aan jezelf, gaat alles zoals jij wil in deze situatie en moet dat zo blijven? Ja? Houden zo! Nee? Doe er wat aan dan!
- maar voor nu note aan alle collega’s en kids: 1,5e meter van mij vandaan blijven, laterzzz -

​Ik kijk uit naar de op-een-na-laatste quarantaine dag.
Hoezo niet de laatste? Ben ik het niet zat? Ik zal het je vertellen.
De afgelopen 4 jaar ben ik veel alleen op reis geweest.
In 2016 maakte ik eindelijk mijn droom waar en ging Chinees studeren in Beijing. Dat jaar reisde ik 2 keer op en neer naar China, dus was er ook 2 keer die op-een-na-laatste dag.
In 2017 reisde ik door Zuid-Oost Azie en woonde ik in Hangzhou. Ik gaf les op een basisschool in Cambodja en China en woonde als au-pair bij 2 Chinese families.
In 2018 gaf ik les in Taiwan en maakte ik in mijn eentje een rondreis door China, net als begin 2019. Die keer alleen samen met Sorella. Aan het einde van dat jaar bezocht ik met Jantien op de valreep ook nog Korea.
Als je alleen (of met z'n tweeën) reist naar een land waar je niets of weinig kent dan moet je altijd even in komen... De eerste dagen van de lockdown had ik precies hetzelfde.
Natuurlijk voelt het een positiever in eerste instantie dan het ander, maar het is dat 'wennen' waar je even doorheen moet.
Al mijn reizen alleen hadden mega-ups en vaak ook mega-downs. Maar daar vertel ik in een andere keer over...
Voor nu heb ik het over die 'op-een-na-laatste dag' - mijn allerlievelings.
Waarom niet de eerste, de 15e of de laatste dag?
Omdat dat dagen van wennen, zoeken of juist afscheid nemen zijn.
De 'op-een-na-laatste dag' is nog niet de dag dat je wegvliegt, maar de dag waar je alle highlights in je hoofd of zelfs in het echt, nog eens nagaat.
Die dag dat je dat ene gerecht kunt eten in het restaurant dat je sowieso gaat missen, die jurk die je zag en niet meer kunt vergeten nog net op tijd kunt aanschaffen... bij die toffe boutique... In dat ene straatje... waar je al die weken doorheen liep alsof het je woonkamer was. Maar vooral datgene dat de afgelopen tijd 'normaal' is geworden, maar je daarna nooit meer kunt herhalen, nog een laatste keer doen.
Ik zet de mijne voor jou (en mijzelf) even op een rijtje. Mijn lievelingsherinneringen - kijken of ik het droog houd. (Spoiler: drooghouden is niet gelukt tijdens het foto’s uitzoeken)
Uiteindelijk gaat het om het herbeleven en overdenken van de afgelopen dagen met herinneringen, ‘het normale’ en de mensen. Alles wat je na die periode niet meer over kunt doen.
Ook in een periode als deze gebeurt veel pijnlijks, maar ook veel goeds. Inzichten en vrije tijd die/dat je in andere tijden niet meer mee zult maken. Al is het met minder mensen of wil je dat het liever niet ‘normaal’ gaat voelen… geniet gewoon echt van al het kleine, uiteindelijk ga je ook hier vast iets van missen en dat merk je pas op de op-een-na-laatste quarantaine dag.
Maar ook die op-een-na-laatste dag maakt het verschil. Hoe heb je die periode ervaren en wat staat er op je te wachten na die dag? Blijf vragen stellen, kijk naar al het moois en geniet

2020 is van start. We are 21 days in.
Hoe gaat het bij jou?
Bij mij is ie goed van start. Mijn overzicht is beter dan ooit.
Dat zorgt voor het genieten, maar ook zéker voor kalmte waar nodig. Dat is precies waarover de ‘class’ van The School of Life Amsterdam
ging gisteren. Kalmte.
Of ik er wat van heb opgestoken? Zeker!
Of ik het er helemaal mee eens was? Zeker niet.
Conclusie (van: Hoe blijf je kalm?) blijkt: ‘It is what it is.’ De verwachting van tevoren en reactie achteraf zijn aan jou.
Totaal niet hoe ik dit jaar in ga, maar wel goed om vaak een andere kijk te horen en daarover na te denken.
Het tegendeel heb ik mezelf inmiddels al bewezen, hoor.
Veel Just Dance, yoga en pilates.
Iedere dag voor de klas of een groep.
50% van mijn mindmap-workshoppers emotioneel gekregen, iedere dag blije kinderen naar huis gestuurd na ‘het-handje-geven’.
Tijd voor vrienden en familie, geluk, feesten en uitjes, sparren over plannen, mezelf tegen komen, ontspullen, overzicht, lezen en rust (ja, ja).
Morgen is een monsterdag waarop ik 200+ mensen hoop te inspireren met een sprankeltje positiviteit... In de China-lessen en tijdens onze mobiele Escaperoom aan het IJ. # zin in (mocht niet meer van
The School of Life, maar ik heb er #zinin!)

Waarom ik iedere maand een samenvatting van mijn #leven online zet.
Ja, dat doe ik.
En klopt, niet alles deel ik.
Maar ik deel wel veel en de reden hiervoor ben ik zelf.
De maandelijkste #samenvatting incl. 25+ foto’s zet ik online op mijn Facebook pagina en op mijn blog.
Niet met als doel dat het daar gelezen wordt, maar met als doel om zelf #inzicht te krijgen wat ik allemaal gedaan heb.
Kon er meer, kon het beter, heb ik genoten, was het #groots genoeg?
Het voelt als het afsluiten van een tijdsvak. Besef van wat ik deed geeft inzicht in de toekomst.
Ook brengt het #positiviteit want kleine moment-irritaties blijken er in ‘de grote recap’ opeens niet meer toe te doen.
Probeer het eens, online of offline...
Schrijf of typ van je af en zorg voor een maand waarop je positief terug kunt kijken. Iedere keer opnieuw.

Neem heel even de tijd om dit te lezen, want kom op nou, wie is er hier volwassen?
Piet, 'zwarte' Piet… 

Na het horen of lezen van dit woord/deze woorden schieten er bij iedereen meningen en gedachtes te binnen, bewust of onbewust.
Nu gaat het niet om deze meningen, want die heeft iedereen nou wel gehoord.

Maar hier dan toch nog even een kleine greep uit de woordenwisseling rondom de zogenoemde 'zwarte pieten kwestie'...
Eerst even de opinie van de 'traditie-lover', maar wees voorbereid... Daar komt ie:
'Blijf van onze traditie af!', 'Ga allemaal terug naar je 'eigen' land', 'jullie zijn geen Nederlanders!', 'Ik ben Nederlander en blijf Nederlander...', 'Zwarte piet is zwart door het roet, en nu oprotten!' en nog vele andere verschrikkelijk ondoordachte teksten.
Dan is er ook nog een grote groep 'Anti-zwarte piet'. Hierbij citeer ik: 'Zwarte piet is racistisch.', 'De traditie zelf is zelfs racistisch.' , 'Nederlanders zijn racistisch.'

Natuurlijk is 'traditie-lover' een gekke benaming voor de eerste groep, want we weten uiteindelijk dat we allemaal tradities 'love-en'... Alleen heeft niet iedereen dezelfde bovenstaande ideeën over deze kwestie.
Maar onze ideeën doen er helemaal niet toe, en blijkbaar kan men zich niet volwassen gedragen. 

Dat blijkt uit het feit dat iedereen facebook maar vol knalt met, inderdaad, de meest racistische teksten... Niet over nagedacht en geen research naar gedaan.

Ik lees al sinds het begin van deze discussie alles mee, alles van de voorstanders en alles van de tegenstanders.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook eerst dacht, 'He jongens, laat dat nou het is een kinderfeest... Laat zwarte piet gewoon zwarte piet blijven, de kinderen houden van hem!' ,maar natuurlijk is dit geen goede gedachte!


Ik dacht na over waarmee ik zwarte piet zou kunnen collationeren, en weten jullie wat mijn eerste gedachte was? Juist... De bijgevoegde foto spreekt voor zich... De minstrel shows, uit de 19e eeuw, thanks to the CKV lesjes, maar kom op, dat is echt erg...

Ik citeer even een zin van de wikipedia pagina over deze shows: 'Blanke en (vooral na de Amerikaanse Burgeroorlog) Afro-Amerikaanse mensen traden tijdens deze minstrel shows op met zwarte gezichtsschmink (blackface) om de spot te drijven met Afro-Amerikanen.'
Lezen jullie dit, kom op jullie, nep-volwassenen... Om de spot te drijven!

Het ene moment gebruiken jullie 'zwarte piet' in een 'Dit is onze traditie' context, en het andere moment wordt het, door dezelfde mensen, gebruikt als scheldwoord tegenover het Nederlandse elftal, ons elftal, toch... Is hier over nagedacht? Nee.

'Oh, er is hier werk aan de winkel... we varen recht op de regenboog af...' ,zo startte het Sinterklaasjournaal, een (tsja...) prachtig seizoen. Want stel: Ze hadden dit echt doorgezet... De pieten waren net als wij, Nederlanders, gewoon een mengelmoes van kleuren, in welke vorm dan ook, geworden. Die elkaar gewoon accepteren, omdat ze dat voor de 'ramp rondom de regenboog' ook deden, tot een bepaalde hoogte dan, maar ach!
Nep-volwassenen, letten jullie er alsjeblieft op dat jullie het kinderfeest niet voor nog meer kinderen verpesten... Jouw opinie is niet belangrijk, maar het geluk van de kindjes wel!

Zij kunnen prima leven met het idee dat de pieten 'gewoon' door de regenboog gevaren zijn, maar jullie, nep-volwassenen... Jullie moeten leren nadenken en tel even tot 10 voordat je weer het hele internet vol scheldt.