'De eerste dag' na quarantaine 2020

​Deze week zijn de scholen weer begonnen. Ik vond en vind het bizar. Afgelopen maandag was de eerste dag en toen ik in de auto zat richting het schoolgebouw voelde het alsof ik iets aan het doen was wat nog niet mocht. Iets wat niet goed was om te doen.
Gisteren schreef ik over de dag die ik het tofst vind: de ‘op-een-na-laatste dag’. Vandaag gaat het over ‘de eerste dag’. Want de ‘eerste dag’ na de lockdown komt (of het nu nog jaren duurt of niet) voor iedereen steeds dichterbij. De scholen trappen af!
De eerste dag is zo een dag vol emoties. Verwachtingen, hoop, angst, blijdschap en wat al niet meer. Gemixte gevoelens: misschien keek je wel dagen uit naar deze vakantie of reis en is hij nu hier... hoera! Misschien is dit wel de eerste dag dat je zonder hem/ haar verder moet... Is het de eerste werkdag bij je droombaan... is het de eerste dag als papa/ mama of dat je kleintje naar school moet.
Zoveel voorbeelden zijn nog te noemen, maar je snapt hem.
De eerste dag brengt een herinnering, een gevoel, maar ook een emotie met zich mee. Je weet precies met wie je was, waar je was, wat je gevoel was. Misschien weet je zelfs wat je aan had èn waarom. Het is een verandering van wat je ‘gewend’ was.
Het is goed om ‘gewenning’ te breken. Het geeft nieuwe blikken en showt durf.
De afgelopen jaren maakte ik naast veel ‘op-een-na-laatste’ - ook veel ‘eerste’ dagen mee.
Mijn eerste dag in Beijing (2016) was gestoord. Het was -20 graden bij aankomst in de stad en mijn koffer voor de aankomende maanden was niet in het vliegtuig gedaan. Toen ik dat besefte, na een half uur te lang bij te band te hebben staan wachten moest ik met zero Chinees die koffer in Beijing zien te krijgen. Zo snel mogelijk. Google, whatsapp en Facebook waren geblokkeerd en zonder VPN kon ik de KLM dan ook niet bereiken. Ondertussen ging m’n telefoon over. De hostvader: ‘你在哪儿？我在这里等你!’...
Ja, zo klonk het voor mij ook. Gestoord.
- een week later was de tas toch terecht en werd hij zelfs bij mijn hostfamilie afgeleverd - De Chinese karakters die ik als ‘adres’ getekend had bij de receptie icm wat gewuif met mijn handjes hadden het uiteindelijk opgelost. Maar die eerste dag stond m’n gevoel hierover bijna op hopeless.
Mijn tweede keer Beijing was heel anders. De taal was me veel meer ‘eigen’ en ik kon me zelfs bijna zonder hulp redden. Ik wist mijn weg te vinden in de stad en mijn gevoel was alleen maar: YES! YES! Dit is mijn plek!
Voor de keren in 2018 en 2019 gold precies hetzelfde. Dat gevoel was geweldig. Zo gelukkig om daar te zijn.
Hangzhou 2017 en Taiwan 2018 gingen via een organisatie. Dus de verwachting stond dat die eerste dag ‘goed’ zou gaan. Maar nátuurlijk ging het beide keren tegen mijn verwachting in... Juist dat maakte het tof. Haha.
Naar Hangzhou kon ik niet in een keer vliegen, want in Nederland was er geen mogelijkheid om direct een visum te krijgen voor een lange tijd in China. De oplossing was dus vliegen naar Guangzhou, daar 3 dagen blijven en mijn paspoort en andere documenten achterlaten bij de Chinese staat. Met een A4-kopietje en een China-style pasfoto moest ik het die eerste dag dus doen. Ook de binnenlandse vlucht maakten we daarmee, zó onwennig? Zou ik m’n paspoort wel weer krijgen? Kom ik hier wel weer weg? M’n hoofd tolde als een gek.
Taiwan was opnieuw een geval apart. Op de AirPort van Taipei werd ik opgewacht door een student van de organisatie. Ik had haar nog nooit gezien en wist dus ook niet dat zij er voor mij zou zijn. Maar cuteness overload: Ze had een iPad met mijn naam en kwam blijer dan blij aanrennen toen ik uit die poortjes kwam. Ze herkende me van de foto. LARISSA!!! Ze had een bubble tea voor mij meegenomen en een ticket voor een bus.
Verwachting was een auto, van A naar B. Realiteit was een bus van A naar.... (7 uur later/ pikkedonker...) een wildvreemde auto met een onbekende chauffeuse. De bergen in. Daar kwam ik 3 uur (!) later aan bij een kamer die voor het komende halfjaar ‘de mijne’ zou zijn. Mijn B.
(Die onbekende chauffeuse werd uiteindelijk een goede vriendin en collega, dus niet gillen x)
De andere keren dat ik echt ‘op reis’ ging - lees iedere 3-8 dagen naar een andere plek ipv 3-8 maanden op 1 nieuwe plek - was er dus ook iedere 3-8 dagen weer een ‘eerste dag’.
“Oh wauw, het is hier prachtig! WAAR IS DE AIRBNB? Hoe kom ik daar? Bah, wat is dit? Omg... zo tof! Huh en dan?”
Een eerste keer voldoet soms aan je verwachtingen en soms niet. Is soms geweldig en soms gewoon bah. Soms is het een warm bad en soms een koude douche. Het komt erop neer dat je zal moeten roeien met de riemen die je hebt, alles komt op zijn pootjes terecht en de tijd zal het je leren, als je doet wat je hart en brein je ingeven. Dat weet je toch? Maar blijf vragen stellen aan jezelf, gaat alles zoals jij wil in deze situatie en moet dat zo blijven? Ja? Houden zo! Nee? Doe er wat aan dan!
- maar voor nu note aan alle collega’s en kids: 1,5e meter van mij vandaan blijven, laterzzz -