'Waar zijn jullie! De trein vertrekt over 1 minuut...'
Daar kwamen ze aangesneld, m'n tante en zusje, en nog net op tijd stapten we de trein in.
Stilte coupe? Nee. Door! Naar een sta-plek... Hier konden we wel kletsen. Nodig.

Ik heb dus een afwijking waardoor ik echt, maar dan ook echt m'n mond niet kan houden als ik eenmaal aan het praten ben. Soms is dit leuk hoor, maar vaak denk ik echt 'OMG Laris, stoppen...' Maar ik blijk gewoon veel (waren het interessante?) verhalen te hebben...
Dus: Wij in de trein, ik aan het woord en even later kwamen we aan bij halte Almere stad.

Het was eindelijk tijd voor het verjaardagscadeautje van Sorella en mij. Vanavond gingen wij naar 'Hartsvrienden' de musical, een Nederlandse vertaling van Bloodbrothers (1983). LEUK!
Je hebt er vast wel een poster van zien hangen, Jim Bakkum en Yes R lekker uitgelicht, en die jongen van GTST (Guido Spek) moet je maar net herkennen. Ik denk dat menig mens de plaat zo bekeken heeft. Ik bedoel, GTST moet je maar net volgen.
Nouja, alsnog: Good Job, Van Lambaart Entertainment! Volgende keer gewoon weer bekenden (voor DA KIDZ) proberen te strikken.

Ik deed de deur van museumcafe Mokum open en zag daar al gelijk een dame op leeftijd zitten.
'Kea, aangenaam. Denk maar gewoon de I van IKEA weg', zei ze grappend.
Ik ging naast haar zitten en nadat ik nog een stuk of 8 flyers, affiches, boekenleggers (maar ook een snauw om geld) kreeg kwam er een andere oudere man bij ons staan.

'Uhmmm... Kun je even gaan staan, dat is mijn plaats', zei hij.
'Oh, goedemorgen meneer...' antwoordde ik verbaasd, '...Prima, gaat u zitten alstublieft'
En ik schoof naar de lege stoel daarnaast.
'Heeft zij al betaald?' Werd er (wijzend naar mij) gevraagd. Gids Kea knikte en ze begonnen samen een gesprek.

'Het is nu 4 voor 2, dat betekent dat we nog 4 minuten wachten op eventuele aansluiters',
Kea was een 'hoge'. Dat was de hele rondleiding te merken, zij was aan het woord en er was geen kans voor jou om ook maar een inbreng of aansluitend verhaaltje te vertellen. Dan sprak ze gewoon door je heen: 'Jaaajaaaja.. jajaaajajaaa' en verder ging haar verhaal.

Er sloot 1 minuut voor tijd toch nog een meneer aan bij 'de groep' (lees: mij). Yes! Een extra zieltje, betekent ietwat meer vreugd! (dacht ik)
We liepen vanuit het Amsterdam-museum naar het Spui en nadat Kea haar zegje had gedaan over het ontstaan van de stad, liepen we richting het Rokin.

Het was bijna magisch genoeg. Bijna zag ik door de grote reclameborden van de ZARA en de eyewish heen en werd mijn stad een middeleeuwse... De auto's werden even mannen die karren trokken of een rennende vrouw die van haar kind bestolen werd. Bijna.
Het verhaal over de middeleeuwen ging over in een ellenlang verhaal over de Noord-Zuidlijn en het hele magische gevoel verdween.
'...Ooit zeiden ze nog dat ik met die metro naar de middelbare school zou reizen, nu hebben we mazzel als mijn kinderen dat kunnen...' Dacht ik.

We renden alweer verder, Kea zette de grote pas in. Het sprintje eindigde bij het (voormalig) Ouwemannen-huis en na een 'het woordje van de gids' sprinten we verder naar de plek waar de Nachtwacht tijden heeft gehangen.
Te cool! we mochten gewoon even de plek spotten en aanraken!
Maar Kea had haar rode renschoentjes aan en we waren alweer weg. Bijna vliegend van huis naar monument, van grachtje naar kerk en van schilderij naar klooster. Alles voorzien van de nodige onderbouwende teksten en niet veel meer.

Hi!
Ik ben een nieuw pad aan het bewandelen, hoe en wat vertel ik in een andere blog. Voor nu moet je weten dat ik wil leren, groeien maar bovenal wil genieten... En daarom 'kindjes', schreef ik mij in voor een rondleiding door amsterdam. 

Waarom niet! ik een bijzondere middag, zij een bijzondere middag, nietwaar?

Zo begon mijn groepsrondleiding vanmiddag. De groep was ik zelf. 
Rondgeleid werd ik door een enorm enthousiaste oud-politieagent.

48 jaar geleden kwam hij als 17-jarig jochie vanuit Drenthe, om in Amsterdam politie te worden.

Twinkelende oogjes beschreven de tijd dat hij aan de politieschool studeerde, maar deze smizeten helemaal wanneer hij het had over de tijd dat hij echt politie was. 'Dikke pret', zoals hij dat zegt.

We startten bij het burgerweeshuis in de Amsterdamse Kalverstraat en via het Begijnhof en wat kerkjes liepen we richting de grachten. Allerlei bijzondere pandjes, scholen en gebouwen kregen een wat zang-achtige onderbouwing met veel jaartallen en leuke weetjes.

Maar het werd pas echt interessant toen Joep vertelde over zijn eigen belevenissen in de oude binnenstad! (De Jordaan-tocht werd vergeten, want de oude binnenstad was Joop zijn hart en ziel geworden, na al die jaren)

Zo redde hij een moeder en haar dochter (4) uit een brandend pand achter het red light district in 1953... Niet wetend dat hij in december 1983 diezelfde dochter, inmiddels 34, uit een brandend Casa Rosso zou halen... Weer in zijn armen, dit keer ademde ze niet... En hij moest het aan haar moeder gaan vertellen...
Kippenvel.