|
'Waar zijn jullie! De trein vertrekt over 1 minuut...' Daar kwamen ze aangesneld, m'n tante en zusje, en nog net op tijd stapten we de trein in. Stilte coupe? Nee. Door! Naar een sta-plek... Hier konden we wel kletsen. Nodig. Ik heb dus een afwijking waardoor ik echt, maar dan ook echt m'n mond niet kan houden als ik eenmaal aan het praten ben. Soms is dit leuk hoor, maar vaak denk ik echt 'OMG Laris, stoppen...' Maar ik blijk gewoon veel (waren het interessante?) verhalen te hebben... Dus: Wij in de trein, ik aan het woord en even later kwamen we aan bij halte Almere stad. Het was eindelijk tijd voor het verjaardagscadeautje van Sorella en mij. Vanavond gingen wij naar 'Hartsvrienden' de musical, een Nederlandse vertaling van Bloodbrothers (1983). LEUK! Je hebt er vast wel een poster van zien hangen, Jim Bakkum en Yes R lekker uitgelicht, en die jongen van GTST (Guido Spek) moet je maar net herkennen. Ik denk dat menig mens de plaat zo bekeken heeft. Ik bedoel, GTST moet je maar net volgen. Nouja, alsnog: Good Job, Van Lambaart Entertainment! Volgende keer gewoon weer bekenden (voor DA KIDZ) proberen te strikken.  Toen we in de zaal zaten merkte ik gelijk op dat de mensen die voor mij zaten hetzelfde waren... zelfs dezelfde kleding! Naast mij nog meer kaartjes van een me(ns)moryspel, voor achter en daarnaast en daarnaast.
Oh... Het kwartje viel hoor. Een tweeling-avond, georganiseerd door RTL boulevard, zo vertelde een meisje die naast ons zat. Leuk Leuk! Het verhaal was leuk, wel cliche, maar leuk. (Korte samenvatting, pas op! Je mag dit overslaan) Tweelingbroers die bij de geboorte gescheiden worden van elkaar omdat de 'echte' moeder te veel kinderen en te weinig geld heeft, waardoor ze in totaal verschillende milieus op gaan groeien. Er wordt constant gesproken over bijgeloof, en het verhaal gaat dat wanneer de jongens elkaar zouden zien, ze beiden zouden sterven. Dan blijken ze elkaar (ofcourse) tegen te komen, en omdat ze dezelfde geboortedatum hebben is de klik daar hoor! (YAYAYA Bloedbroeder!) Van de moeders mogen de jongens elkaar niet zien, en na een verhuizing van beide families in dezelfde richting blijven ze elkaar dus nog steeds tegen komen. Micky (de stoere) trouwt met het meisje waarop beide jongens verliefd zij. Hij raakt in het criminele circuit, terwijl Eddy (de slimme) naar de universiteit gaat om een topbaan te krijgen. Nadat Micky vrijkomt na 7 jaar gevangenis straf, blijkt er in de tussentijd iets tussen zijn vrouw en broer gespeeld te hebben. Als wraak gaat hij met een pistool naar zijn broer toe, maar zijn liefde voor hem is groter dan zijn wraak en hij kan het niet over zijn hart verkrijgen hem dood te schieten. De politie komt op de hoogte van de situatie, en ter plaatse schiet hij beide broers dood. SHOCK We hebben op veel momenten gelachen, maar om nou te zeggen dat Yes-R erg veel toegevoegde waarde had als verteller... nee. Zolang hij rapte was dat wel leuk om naar te luisteren, maar het zingen hoeft van mij niet meer. Ik vroeg me zelfs af in welke groep 8 eindmusical hij dacht te staan... hahaha Heftig! Maar ik heb genoten... We konden weer op het fietsie naar het huis van m'n tante en vanuit daar heerlijk mijn bedje opzoeken! Pret!  Ik deed de deur van museumcafe Mokum open en zag daar al gelijk een dame op leeftijd zitten. 'Kea, aangenaam. Denk maar gewoon de I van IKEA weg', zei ze grappend. Ik ging naast haar zitten en nadat ik nog een stuk of 8 flyers, affiches, boekenleggers (maar ook een snauw om geld) kreeg kwam er een andere oudere man bij ons staan. 'Uhmmm... Kun je even gaan staan, dat is mijn plaats', zei hij. 'Oh, goedemorgen meneer...' antwoordde ik verbaasd, '...Prima, gaat u zitten alstublieft' En ik schoof naar de lege stoel daarnaast. 'Heeft zij al betaald?' Werd er (wijzend naar mij) gevraagd. Gids Kea knikte en ze begonnen samen een gesprek. 'Het is nu 4 voor 2, dat betekent dat we nog 4 minuten wachten op eventuele aansluiters', Kea was een 'hoge'. Dat was de hele rondleiding te merken, zij was aan het woord en er was geen kans voor jou om ook maar een inbreng of aansluitend verhaaltje te vertellen. Dan sprak ze gewoon door je heen: 'Jaaajaaaja.. jajaaajajaaa' en verder ging haar verhaal. Er sloot 1 minuut voor tijd toch nog een meneer aan bij 'de groep' (lees: mij). Yes! Een extra zieltje, betekent ietwat meer vreugd! (dacht ik) We liepen vanuit het Amsterdam-museum naar het Spui en nadat Kea haar zegje had gedaan over het ontstaan van de stad, liepen we richting het Rokin. Het was bijna magisch genoeg. Bijna zag ik door de grote reclameborden van de ZARA en de eyewish heen en werd mijn stad een middeleeuwse... De auto's werden even mannen die karren trokken of een rennende vrouw die van haar kind bestolen werd. Bijna. Het verhaal over de middeleeuwen ging over in een ellenlang verhaal over de Noord-Zuidlijn en het hele magische gevoel verdween. '...Ooit zeiden ze nog dat ik met die metro naar de middelbare school zou reizen, nu hebben we mazzel als mijn kinderen dat kunnen...' Dacht ik. We renden alweer verder, Kea zette de grote pas in. Het sprintje eindigde bij het (voormalig) Ouwemannen-huis en na een 'het woordje van de gids' sprinten we verder naar de plek waar de Nachtwacht tijden heeft gehangen. Te cool! we mochten gewoon even de plek spotten en aanraken! Maar Kea had haar rode renschoentjes aan en we waren alweer weg. Bijna vliegend van huis naar monument, van grachtje naar kerk en van schilderij naar klooster. Alles voorzien van de nodige onderbouwende teksten en niet veel meer. 'Onzin is onzin en het was niet nodig dat te delen.' was haar motto. Kea was een 'hoge' en streng, maar had een klein hartje.
Soms, soms, soms was er een verhaaltje dat er wel toe deed en gniffelend vertelde zij dat dan. Ze vond het stiekem ook wel interessant! Bij de Nieuwmarkt dronken we onze lichaampies weer warm met koffie. De andere 50% van de groep trakteerde. Vriendelijk! Open mondjes en verafschuwde blikken ondersteunden het koffie-kransje. 'Ieuw tattoeren, dat is echt verminking van het lichaam! Waarom doe je dat?' We liepen weer naar buiten en nadat Kea een beeld had geschetst van stadsmuren en de geschiedenis van de gevels bezochten we nog een paar belangrijke punten van de stad. 'wooooh, waaaah'-klanken kwamen constant vanaf de kant van 50%. Misschien had hij een vorm van Tourette, prima, iedereen verdenkt mij daar ook van... Meteen een klik! *tongklikje* Toch was ik blij dat er een einde kwam aan de rondleiding rond half 6. Het was prima, maar genoeg. Volgende keer hoop ik op ietwat meer enthousiasme en verhalen op gevoel... iets meer echt.  Hi! Ik ben een nieuw pad aan het bewandelen, hoe en wat vertel ik in een andere blog. Voor nu moet je weten dat ik wil leren, groeien maar bovenal wil genieten... En daarom 'kindjes', schreef ik mij in voor een rondleiding door amsterdam. Waarom niet! ik een bijzondere middag, zij een bijzondere middag, nietwaar? 'Eerst betalen, dan pas gaan we lopen… Dat doen ze bij de hoeren toch ook!’ Zo begon mijn groepsrondleiding vanmiddag. De groep was ik zelf. Rondgeleid werd ik door een enorm enthousiaste oud-politieagent. 48 jaar geleden kwam hij als 17-jarig jochie vanuit Drenthe, om in Amsterdam politie te worden. Twinkelende oogjes beschreven de tijd dat hij aan de politieschool studeerde, maar deze smizeten helemaal wanneer hij het had over de tijd dat hij echt politie was. 'Dikke pret', zoals hij dat zegt. We startten bij het burgerweeshuis in de Amsterdamse Kalverstraat en via het Begijnhof en wat kerkjes liepen we richting de grachten. Allerlei bijzondere pandjes, scholen en gebouwen kregen een wat zang-achtige onderbouwing met veel jaartallen en leuke weetjes. Maar het werd pas echt interessant toen Joep vertelde over zijn eigen belevenissen in de oude binnenstad! (De Jordaan-tocht werd vergeten, want de oude binnenstad was Joop zijn hart en ziel geworden, na al die jaren) Zo redde hij een moeder en haar dochter (4) uit een brandend pand achter het red light district in 1953... Niet wetend dat hij in december 1983 diezelfde dochter, inmiddels 34, uit een brandend Casa Rosso zou halen... Weer in zijn armen, dit keer ademde ze niet... En hij moest het aan haar moeder gaan vertellen... Kippenvel.  Mag ik twee thee en twee verse appelpunten van je?', vroeg Joep aan een vriendin van hem, eigenaresse van Praathuys 'in de ouwe hoer'.
De eigenaresse is vroeger zelf sekswerker geweest (zo noem je dat in 2015) en haar hele huys heeft ze ingericht als prostitutie-museum. Joep vertelde tussen de slokken thee door verhalen over de jaren na zijn vroege pensioen. Vol vrijwilligerswerk en reizen naar Suriname. En... Zijn dochter liet hem 'haar ouwe wiegie' nog niet weggooien, al is zij al 41. Spannend Joep! We liepen langs (nog meer) kerken, door (nog meer) smalle steegjes en langs (nog meer) grachtjes en na (nog) wat gezang over het monument op de dam, waren er meer dan 3 uren voorbij gevlogen! Het was 'dikke pret' Joep, dankjewel! Ik kan jullie dan ook allemaal aanraden je gewoon over je zinnen en eigendunk heen te zetten, en gewoon je eigen uithoudingsvermogen -en je hoeveelheid respect- echt te testen! (want dat heb je ook wel nodig hoor...) Hoppa!
|
Larissa
|
