 Ik deed de deur van museumcafe Mokum open en zag daar al gelijk een dame op leeftijd zitten. 'Kea, aangenaam. Denk maar gewoon de I van IKEA weg', zei ze grappend. Ik ging naast haar zitten en nadat ik nog een stuk of 8 flyers, affiches, boekenleggers (maar ook een snauw om geld) kreeg kwam er een andere oudere man bij ons staan. 'Uhmmm... Kun je even gaan staan, dat is mijn plaats', zei hij. 'Oh, goedemorgen meneer...' antwoordde ik verbaasd, '...Prima, gaat u zitten alstublieft' En ik schoof naar de lege stoel daarnaast. 'Heeft zij al betaald?' Werd er (wijzend naar mij) gevraagd. Gids Kea knikte en ze begonnen samen een gesprek. 'Het is nu 4 voor 2, dat betekent dat we nog 4 minuten wachten op eventuele aansluiters', Kea was een 'hoge'. Dat was de hele rondleiding te merken, zij was aan het woord en er was geen kans voor jou om ook maar een inbreng of aansluitend verhaaltje te vertellen. Dan sprak ze gewoon door je heen: 'Jaaajaaaja.. jajaaajajaaa' en verder ging haar verhaal. Er sloot 1 minuut voor tijd toch nog een meneer aan bij 'de groep' (lees: mij). Yes! Een extra zieltje, betekent ietwat meer vreugd! (dacht ik) We liepen vanuit het Amsterdam-museum naar het Spui en nadat Kea haar zegje had gedaan over het ontstaan van de stad, liepen we richting het Rokin. Het was bijna magisch genoeg. Bijna zag ik door de grote reclameborden van de ZARA en de eyewish heen en werd mijn stad een middeleeuwse... De auto's werden even mannen die karren trokken of een rennende vrouw die van haar kind bestolen werd. Bijna. Het verhaal over de middeleeuwen ging over in een ellenlang verhaal over de Noord-Zuidlijn en het hele magische gevoel verdween. '...Ooit zeiden ze nog dat ik met die metro naar de middelbare school zou reizen, nu hebben we mazzel als mijn kinderen dat kunnen...' Dacht ik. We renden alweer verder, Kea zette de grote pas in. Het sprintje eindigde bij het (voormalig) Ouwemannen-huis en na een 'het woordje van de gids' sprinten we verder naar de plek waar de Nachtwacht tijden heeft gehangen. Te cool! we mochten gewoon even de plek spotten en aanraken! Maar Kea had haar rode renschoentjes aan en we waren alweer weg. Bijna vliegend van huis naar monument, van grachtje naar kerk en van schilderij naar klooster. Alles voorzien van de nodige onderbouwende teksten en niet veel meer. 'Onzin is onzin en het was niet nodig dat te delen.' was haar motto. Kea was een 'hoge' en streng, maar had een klein hartje.
Soms, soms, soms was er een verhaaltje dat er wel toe deed en gniffelend vertelde zij dat dan. Ze vond het stiekem ook wel interessant! Bij de Nieuwmarkt dronken we onze lichaampies weer warm met koffie. De andere 50% van de groep trakteerde. Vriendelijk! Open mondjes en verafschuwde blikken ondersteunden het koffie-kransje. 'Ieuw tattoeren, dat is echt verminking van het lichaam! Waarom doe je dat?' We liepen weer naar buiten en nadat Kea een beeld had geschetst van stadsmuren en de geschiedenis van de gevels bezochten we nog een paar belangrijke punten van de stad. 'wooooh, waaaah'-klanken kwamen constant vanaf de kant van 50%. Misschien had hij een vorm van Tourette, prima, iedereen verdenkt mij daar ook van... Meteen een klik! *tongklikje* Toch was ik blij dat er een einde kwam aan de rondleiding rond half 6. Het was prima, maar genoeg. Volgende keer hoop ik op ietwat meer enthousiasme en verhalen op gevoel... iets meer echt. |
Larissa
|