Deel 1: “De Bruiloft: De why, de jurken en de locatie”

Goedemorgen! Buongiorno!

​We zijn inmiddels een maand thuis van de reis voor de bruiloft en misschien is vandaag de eerste dag dat ik echt tot rust kom. We houden een film marathon en hebben geen plannen. Ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst geweest is.
Bijna een jaar lang ben ik aan het voorbereiden geweest voor onze grote dag. Bijna een jaar elke dag een beetje en soms een beetje boel. Het was fantastisch, verschrikkelijk, heerlijk, overweldigend, liefdevol, pijnlijk, grappig, leerzaam en genieten.
Een evenement organiseren voor jezelf met familieleden en vrienden is andere koek dan voor een klant. Maar als je op de dag zelf iedereen in de polonaise ziet lopen op hun mooist dan weet je waarvoor je het allemaal deed.
Narinder zorgde voor het overzicht, de spreadsheets, het filteren en de grote lijnen. Ik zorgde voor alle details, de mensen, bellen en appen, de lijstjes en samen zorgden we voor de liefde. Het was een samenspel en zonder elkaar had dit feest nooit geweest wat het geweest is.
Ik wil jullie meenemen in hoe het was, voor de grote dag. Alles wat er nodig was om het een succes te maken en te laten zien waar de bruiloft aan voldeed. Ik hoop dat ik niets over het hoofd zie, maar dat hoopte ik het hele jaar. En zelfs op de dag zelf zag ik dingen over het hoofd.
En was het erg? Hebben de gasten het gemerkt? Gevoeld? Nee. En daarom is het niets om mezelf druk over te maken. Mooi idee is dat.
Het begon bij het aanzoek. Nietsvermoedend stond ik op het podium van Immersion 500 en gaf ik de microfoon over aan Narinder, zoals ik dat altijd doe als hun performance begint. Maar opeens… opeens ging het over ons verhaal. Onze liefde. Hoe het begon, hoe ver het was gekomen, onze cantatripjes, ons eerste koophuis en alles wat we samen waren en worden.
Ik begreep het niet, het leek allemaal onwerkelijk, totdat ik een doosje in zijn broekzak zag. Hij ging op z’n knie en vroeg: “Wil je met me trouwen?”.
Natúúrlijk zei ik: “ja!”, waarna alles een roes werd.
We liepen het podium af en door zijn tranen heen zei Narin: “Het is in Italië in oktober, zoals je droomde.”
Maar door die roes hadden we het er later pas over, want trouwen in het buitenland… Hoe werkt dat?
Eerder hadden we het er wel over. Ik was in 2019 in Puglia met oma Rietje, opa Antonio en Sorella. Het was de eerste keer dat we in een hotel deze streek beleefden. Altijd als we in Puglia waren sliepen we bij familie en waren we de hele dag aan het rijden van een lunch bij de ene tante naar een diner bij de andere neefjes en nichtjes.
Maar die keer was anders, het was de eerste vakantie die kwam sinds Narin en ik aan het daten waren en ik hield hem van alles op de hoogte. Hoe Sorella en ik naar Taranto reden voor een openluchtconcert omdat we hierover hoorden op de radio, over hoe opa en oma aan het dollen waren in het hotel, maar ook over een bruiloft die er plaatsvond. Met grote parmezaanse kazen vol spaghetti en mensen die dansten onder de lampjes tussen olijfbomen buiten. Hoe romantisch dat eruit zag en hoe ik al voor me zag ooit zo een feest te geven.
Maar goed, jaren later denk je dan dat dat wel heel veel moeite zou kosten of dat mensen niet zullen komen. Dus hoe reëel het is komt in twijfel.
Totdat je gewoon begint met plannen, want onmogelijk? Niets is toch onmogelijk?
… Laten we bij het begin beginnen en kijken hoever we komen in het verhaal. Anders neem ik jullie later weer door naar een deel twee.
Na het aanzoek ging ik op zoek naar een trouwjurk. Het duurde iets langer dan een maand voordat ik verliefd werd op mijn jurk.
Mijn instragram ‘aanbevolen’-pagina had zich inmiddels gevuld met Posts van bruidsjurken en bruiloften, maar ik had geen idee wat bij mij paste als jurk.
Ik zou er snel achter komen, want ik maakte een afspraak bij eeen bruidszaak en paste wat jurken die ik op de website al voorbij zag komen en waar ik interesse in had. Maar al snel streepte ik veel weg, wat ik zeker niet wilde: geen wijde jurk, geen tule, niet teveel klein kant, geen kant op m’n heupen, geen lange mouwen… Maar ik wist wel meteen wat ik wel wilde voor een tweede pasafspraak.
Mijn keuzes werden gefilterd naar: aansluitend, blank en gelijnd vanaf de taille, een lange sleep met uitgesneden vormen en kant. Maar over de bovenkant kwam ik ook passessie twee niet met een keuze. Wilde ik wel glitters, geen glitters? Spaghettibandjes? Kant? Geen idee.
Een paar dagen later liep ik door de stad in Almere en liep een zaak binnen waar ze ook mijn (op dat moment) #1 keuze hadden hangen. Omdat de maten overal zo groot waren kon ik het nergens als ‘perfect’ voelen. Ook hier in Almere was dat het geval, ik paste er nog een aantal, maar het mocht niet baten.
Ik liep naar de auto en kwam langs een grote nieuwe bruidsmode zaak die ook wat merken had hangen waar ik wat ‘pareltjes’ voorbij had zien komen. Ik stapte naar binnen en maakte een afspraak voor de woensdagmiddag daarop.
Die woensdagmiddag ging ik er in m’n eentje heen en werd heel behulpzaam ontvangen. Met thee en chocolade gingen we aan de pas. Er werd meegedacht en gefilterd en ik voelde dat hier zomaar mijn jurk gevonden kon worden. Ik belde Sorella op en gelukkig was ze net op tijd.
Je kon het niet verzinnen maar jurk 2 die ik paste met haar op locatie was dè jurk, mijn jurk! En dat onder het liedje ‘halleluja’. Tranen in m’n ogen en blijdschap alom. Wauw!
Ik wist dat ik ook een Indiase jurk wilde en daarvoor was 1 dagje Den Haag en het passen van 4 jurken voldoende, want op de Bordeaux, roze rode lehenga was ik direct verliefd!
Oké, dus jurken check. Dan nu de locatie.
We boekten tickets naar Italië. We proosten op het nieuwe jaar waarin we zouden trouwen, het jaar dat ons jaar zou worden: 2023.
Champagne en een kus, daarna direct onderweg om te gaan vliegen. Want om 5:30 zou ons vliegtuig vertekken.
We hadden een lijst van locaties gemaakt om te bezoeken en gingen samen met onze ouders, tante en Yarosa op pad na aankomst.
Het zou heel makkelijk worden, want eigenlijk hadden we onze keuze al gemaakt, adhv zoomcalls en Instagram pagina’s… Dus alle anderen waren alleen maar ‘extra’ om het zeker te kunnen weten.
Daar bleek alleen niets van waar. Als je eenmaal ergens ‘echt’ bent dan voel je het. De locatie die we op het oog hadden was het niet vanaf moment 1. Het voelde als een museum, zielloos en met glazen deuren. Totaal anders dan het beeld dat het internet geschetst had.
Daarentegen waren er andere locaties die fantastisch waren, maar onbereikbaar en dan al niet eens te denken aan hoe de familie en vrienden met een drankje op, in de nacht weer over bergen terug zouden moeten rijden om weer in hun bed te komen na het feest.
Uiteindelijk vonden we een locatie. Groot genoeg voor onze gasten, met meerdere slaapkamers, binnen en buiten opties voor als het weer anders zou bepalen dan plan A en Engels sprekend personeel. Dit zou hem worden!
We maakten er nog een fantastische week van in Italië, met veel geregel en bezoek maar vooral ook veel fijne momenten. Daarna was het tijd om terug naar Nederland te gaan en de details te gaan regelen. Want nu de twee grote delen binnen waren: de jurk en locatie, kon het echte regelen van start gaan.
Ik startte dus direct met de versiering. Het eerste deel ervan: bloemen uit China en slingers uit India. Alles paste zoals het bedoeld was . De trouw website kon de lucht in en de ‘Save the dates!’ eruit.
Later meer Stay tuned voor deel 2!