Ik mis China zo!

Ja, ik mis China.
De laatste weken zie ik hoe China beetje bij beetje opnieuw open gaat. Terwijl wij steeds weer meer op slot beginnen te raken.
Ik bedenk hoe we voor lief hebben genomen dat alles mogelijk was, je alles kon doen samen en dat de grootste zorg was of je iemand vergat uit te nodigen.

Nu dat 180 graden gedraaid is en je moet bedenken wie je allemaal van je lijstje weg kan strepen (hoe dan?) om het zo ‘veilig’ mogelijk te houden, denk ik wel een tweede keer.
Steeds als ik opsta denk ik aan mijn tijd in China. De tijd tijdens mijn studie, de tijd tijdens mijn werk daar, maar ook de tijd dat ik daar (alleen) op reis was.
Je kon om 6:00 wakker worden zonder plan, tijdens het tandenpoetsen de eerste stap bedenken en gaan. Ik liep naar de metro, stapte uit bij halte Nanluoguxiang (南锣鼓巷) en dwaalde door de oude straten van Beijing en zag de locals wakker worden. De lucht was nog net goud-roze en de winkeliers zetten hun kraampjes open. Dan bestelde ik een jianbing (煎饼) bij een ayi (阿姨) en liep verder.
Zo ging de dag. Afspreken hier, plannen maken daar, wat leren en lezen en ‘s middags en ‘s avonds zoveel mogelijk mensen verzamelen om iets leuks mee te doen. Rust was een ding, maar dat alle mogelijkheden voor het oprapen lagen was voor lief genomen.
Nu ben ik mega blij met wat ik doe en dankbaar dat ik in deze tijden iedere dag naar mijn werk kan gaan en met restricties (lees tijdsvakken voor musea, geen/ weinig gasten etc.) nog alles kan doen. Ik vind mijn werk leuk en ben ook niet meer op zoek naar eindeloos reizen. Nu wil ik bouwen en kijken naar alle stappen in de toekomst.

Maar ik verlang stiekem ècht wel naar hoe alles mogelijk was. Hoe ik de feestjes mis, de spontane acties, het morgen op reis gaan en om gasten te ontvangen zonder te checken of het wel binnen ‘het nieuwe normaal’ kan. De toekomst wordt echt anders dan we dachten. Állemaal dachten.
Jammer. Maar het is oké, er zijn zoveel kansen voor nu en als we het samen doen komt alles altijd goed.
Ik heb geluk met wàt ik heb. Ik heb geluk met wìe ik heb en ik heb pas ècht geluk met alles wat ik doe en al heb mogen doen.
Voor de kinderen die nu de ‘China-periode’ ( in welke vorm dan ook) zouden beleven, vol reizen en leren, ontdekken en ontplooien baal ik wel.
Al weet ik dat er het beste van gemaakt kan worden en mocht alles ooit weer worden zoals het was (of net anders) dan is er vast een manier om dat gevoel te krijgen, vast te houden, te waarderen en mee te nemen voor altijd.
​
Zoals ik mijn China-tijd altijd het plekje in mijn hart laat houden.
Wat was de meest memorabele tijd voor jou tot nu toe?