Op de grond naast m’n bed typ ik dit berichtje. Ik had hem al helemaal af en wilde hem posten, maar iets gebeurde en ik was het kwijt. Zo jammer, dus moest ik even de kracht verzamelen om het opnieuw te maken en delen. Hier is hij dan!
De trouwwebsite was de lucht in… De Save the Date kaartjes waren bij de gasten dus het kader was gezet. Het kon gevuld worden!
Maar voordat we het programma konden vullen, was er natuurlijk iets heel anders belangrijks om te vullen: de gastenlijst. Want een liefdesfeest is niet een liefdesfeest zonder familie en vrienden.
We besloten dat we iedereen die dicht bij ons stond en de vrienden die we vaak zien en spreken uit zouden nodigen. Alleen daarmee zaten we al gauw tegen de 300 gasten. We wilden er zeker 60, dus we wachtten het af. Een bruiloft in het buitenland, hoeveel zullen er dan komen? 30% 40% 70%?
We hadden geen idee en waren blij verrast dat er gewoon 140 personen zouden komen. Hoe fantastisch en mooi want daardoor konden we inhoudelijk nu alles op het vaste aantal gaan plannen. Als gasten eenmaal een ticket hebben geboekt hebben, verkouden of niet, hebben ze natuurlijk meer een stok achter te deur dan bijvoorbeeld op een bruiloft in Nederland. Dus dubbel mazzel!
We wisten dat we dit goed wilden vastleggen. Narinder maakte dus een keuze van fotografen en videografen die aan onze voorkeuren voldeden en hij zette alle details op een rijtje.
Met verschillende professionals hadden we videocalls en ondanks dat meerdere een goed gevoel gaven, met of zonder taalbarrière kozen we toch voor degene waarvan we direct verliefd werden op de stijl. De foto’s van Marco Colonna en de video’s van Angelo Susco .
Ze zullen in het nieuwe jaar alles aanleveren en we kunnen al bijna niet meer wachten. Zo exciting!
De photobooth vond ik na langer zoeken. Soms heb ik het gevoel dat in Zuid Italië de tijd nog een beetje stil staat en alles wat meer ouderwets is. Maar juist dat geeft het charme, zo ook met de uiteindelijk gekozen photobooth. Zoveel service! Er was zelfs iemand die iedere foto bijknipte en direct in het gastenboek plakte. Zo hebben we van veel gasten een leuk aandenken.
Voor het entertainment hadden we zangeres Luka Hajdini. We kwamen haar tegen tijdens de oriënterende reis in Lecce afgelopen januari en mama Soraya was direct fan. Ze hielden contact en we kregen haar optreden cadeau voor tijden het diner. Live muziek en heerlijk eten, niets om meer te wensen toch?
Voor het dansfeest was het lastiger. Want de gasten hebben hele uiteenlopende muziekstijlen en Nederlandse en Hindoestaanse muziek is voor de gemiddelde Italiaanse DJ natuurlijk een ver-van-mijn-bed-show.
Via-via hadden we een Hindoestaanse DJ gevonden dus bezochten we een feestje van hem in Den Haag. Maar al gauw kwamen we erachter dat dat voor ons geen match was. Toevallig liepen we die avond ook ‘het verkeerde feestje’ binnen, waar de muziek beter beviel. Met die DJ hielden we contact en maakten we een afspraak over het aanleveren van een aantal playlists voor een eventuele Italiaanse DJ.
Nou, dus wij op zoek en ja hoor! Italiaanse DJ gevonden. Hij was bekend met de locatie en vinkte al onze idealen af. Maar je raadt het al. Het contract duurde en duurde en uiteindelijk kreeg ik een maand voor de bruiloft bericht dat het toch niet meer ging lukken.
Gelukkig stuurde hij direct een fantastische concullega die we konden ontmoeten en wisten in te huren. Hij heeft de sterren van de hemel gedraaid en alle mensen de dansvloer op gekregen. Chapeau!
De laatste leveranciers zouden korter van tevoren geregeld kunnen worden, dus dat bewaarden we voor de zomer.
Zo hadden we nu genoeg tijd om te ontwerpen en te werken aan het uiteindelijke draaiboek van 93 pagina’s.
Daar zette ik alle details en andere vulling voor het kader in.
Van de dresscode tot outfits voor de bruidskinderen. Van het printwerk tot het totale verloop van Plan A (niet wetende dat het uiteindelijk Plan B zou worden).
De dresscode zag ik al helemaal voor me: roze van de liefde, oranje van Nederlandse en Indiase tinten, blauw van de hopelijk strakblauwe lucht en groen van de tuinen en het landgoed van Puglia. Andere pasteltinten waren ook een mooie toevoeging. Alleen een aantal dingen waren natuurlijk wel uitgesloten: zwart, maar ook rood en wit want dat zijn in de culturen wel de kleuren voor de bruid. Ik keek zo uit naar wat iedereen aan zou trekken en was steeds zo benieuwd naar iedereen zijn plannen.
Daarnaast maakte ik natuurlijk hele Pinterest borden vol inspiratie. (Zie hieronder een greep uit de collectie, vermengd met wat foto’s van tussendoor)
Aan de hand van de inspiratie en het kleurenschema maakte ik allerlei drukwerk, waarover in de volgende post meer… Want anders stop ik nooit. Je zult wel begrijpen hoe ik m’n hoofd over ieder detail heb gebogen en er dus uuuuuren over kan typen of spreken.
Ik ging alvast op zoek naar verschillende opties voor bedankjes en doosjes, ik liet strikken voor yarosa en de andere bruidsmeisjes maken. Speciale pakjes voor de jongens, bijpassende accessoires voor de meiden.
Light foam sticks voor tijdens het dansfeest. Een Dupatta wall, de muur vol Indiase sjaaltjes om in de avond van je feestjurken een indiase outfit te maken, een cocktail menu… een krant… Alles was er maar ik zal nog niet teveel verklappen.
Waan je even in mijn hoofd door al deze foto’s. Dan ben je alvast een beetje voorbereid voor deel 3 van het bruiloftsverhaal dat binnenkort komt.

Goedemorgen! Buongiorno!

​We zijn inmiddels een maand thuis van de reis voor de bruiloft en misschien is vandaag de eerste dag dat ik echt tot rust kom. We houden een film marathon en hebben geen plannen. Ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst geweest is.
Bijna een jaar lang ben ik aan het voorbereiden geweest voor onze grote dag. Bijna een jaar elke dag een beetje en soms een beetje boel. Het was fantastisch, verschrikkelijk, heerlijk, overweldigend, liefdevol, pijnlijk, grappig, leerzaam en genieten.
Een evenement organiseren voor jezelf met familieleden en vrienden is andere koek dan voor een klant. Maar als je op de dag zelf iedereen in de polonaise ziet lopen op hun mooist dan weet je waarvoor je het allemaal deed.
Narinder zorgde voor het overzicht, de spreadsheets, het filteren en de grote lijnen. Ik zorgde voor alle details, de mensen, bellen en appen, de lijstjes en samen zorgden we voor de liefde. Het was een samenspel en zonder elkaar had dit feest nooit geweest wat het geweest is.
Ik wil jullie meenemen in hoe het was, voor de grote dag. Alles wat er nodig was om het een succes te maken en te laten zien waar de bruiloft aan voldeed. Ik hoop dat ik niets over het hoofd zie, maar dat hoopte ik het hele jaar. En zelfs op de dag zelf zag ik dingen over het hoofd.
En was het erg? Hebben de gasten het gemerkt? Gevoeld? Nee. En daarom is het niets om mezelf druk over te maken. Mooi idee is dat.
Het begon bij het aanzoek. Nietsvermoedend stond ik op het podium van Immersion 500 en gaf ik de microfoon over aan Narinder, zoals ik dat altijd doe als hun performance begint. Maar opeens… opeens ging het over ons verhaal. Onze liefde. Hoe het begon, hoe ver het was gekomen, onze cantatripjes, ons eerste koophuis en alles wat we samen waren en worden.
Ik begreep het niet, het leek allemaal onwerkelijk, totdat ik een doosje in zijn broekzak zag. Hij ging op z’n knie en vroeg: “Wil je met me trouwen?”.
Natúúrlijk zei ik: “ja!”, waarna alles een roes werd.
We liepen het podium af en door zijn tranen heen zei Narin: “Het is in Italië in oktober, zoals je droomde.”
Maar door die roes hadden we het er later pas over, want trouwen in het buitenland… Hoe werkt dat?
Eerder hadden we het er wel over. Ik was in 2019 in Puglia met oma Rietje, opa Antonio en Sorella. Het was de eerste keer dat we in een hotel deze streek beleefden. Altijd als we in Puglia waren sliepen we bij familie en waren we de hele dag aan het rijden van een lunch bij de ene tante naar een diner bij de andere neefjes en nichtjes.
Maar die keer was anders, het was de eerste vakantie die kwam sinds Narin en ik aan het daten waren en ik hield hem van alles op de hoogte. Hoe Sorella en ik naar Taranto reden voor een openluchtconcert omdat we hierover hoorden op de radio, over hoe opa en oma aan het dollen waren in het hotel, maar ook over een bruiloft die er plaatsvond. Met grote parmezaanse kazen vol spaghetti en mensen die dansten onder de lampjes tussen olijfbomen buiten. Hoe romantisch dat eruit zag en hoe ik al voor me zag ooit zo een feest te geven.
Maar goed, jaren later denk je dan dat dat wel heel veel moeite zou kosten of dat mensen niet zullen komen. Dus hoe reëel het is komt in twijfel.
Totdat je gewoon begint met plannen, want onmogelijk? Niets is toch onmogelijk?
… Laten we bij het begin beginnen en kijken hoever we komen in het verhaal. Anders neem ik jullie later weer door naar een deel twee.
Na het aanzoek ging ik op zoek naar een trouwjurk. Het duurde iets langer dan een maand voordat ik verliefd werd op mijn jurk.
Mijn instragram ‘aanbevolen’-pagina had zich inmiddels gevuld met Posts van bruidsjurken en bruiloften, maar ik had geen idee wat bij mij paste als jurk.
Ik zou er snel achter komen, want ik maakte een afspraak bij eeen bruidszaak en paste wat jurken die ik op de website al voorbij zag komen en waar ik interesse in had. Maar al snel streepte ik veel weg, wat ik zeker niet wilde: geen wijde jurk, geen tule, niet teveel klein kant, geen kant op m’n heupen, geen lange mouwen… Maar ik wist wel meteen wat ik wel wilde voor een tweede pasafspraak.
Mijn keuzes werden gefilterd naar: aansluitend, blank en gelijnd vanaf de taille, een lange sleep met uitgesneden vormen en kant. Maar over de bovenkant kwam ik ook passessie twee niet met een keuze. Wilde ik wel glitters, geen glitters? Spaghettibandjes? Kant? Geen idee.
Een paar dagen later liep ik door de stad in Almere en liep een zaak binnen waar ze ook mijn (op dat moment) #1 keuze hadden hangen. Omdat de maten overal zo groot waren kon ik het nergens als ‘perfect’ voelen. Ook hier in Almere was dat het geval, ik paste er nog een aantal, maar het mocht niet baten.
Ik liep naar de auto en kwam langs een grote nieuwe bruidsmode zaak die ook wat merken had hangen waar ik wat ‘pareltjes’ voorbij had zien komen. Ik stapte naar binnen en maakte een afspraak voor de woensdagmiddag daarop.
Die woensdagmiddag ging ik er in m’n eentje heen en werd heel behulpzaam ontvangen. Met thee en chocolade gingen we aan de pas. Er werd meegedacht en gefilterd en ik voelde dat hier zomaar mijn jurk gevonden kon worden. Ik belde Sorella op en gelukkig was ze net op tijd.
Je kon het niet verzinnen maar jurk 2 die ik paste met haar op locatie was dè jurk, mijn jurk! En dat onder het liedje ‘halleluja’. Tranen in m’n ogen en blijdschap alom. Wauw!
Ik wist dat ik ook een Indiase jurk wilde en daarvoor was 1 dagje Den Haag en het passen van 4 jurken voldoende, want op de Bordeaux, roze rode lehenga was ik direct verliefd!
Oké, dus jurken check. Dan nu de locatie.
We boekten tickets naar Italië. We proosten op het nieuwe jaar waarin we zouden trouwen, het jaar dat ons jaar zou worden: 2023.
Champagne en een kus, daarna direct onderweg om te gaan vliegen. Want om 5:30 zou ons vliegtuig vertekken.
We hadden een lijst van locaties gemaakt om te bezoeken en gingen samen met onze ouders, tante en Yarosa op pad na aankomst.
Het zou heel makkelijk worden, want eigenlijk hadden we onze keuze al gemaakt, adhv zoomcalls en Instagram pagina’s… Dus alle anderen waren alleen maar ‘extra’ om het zeker te kunnen weten.
Daar bleek alleen niets van waar. Als je eenmaal ergens ‘echt’ bent dan voel je het. De locatie die we op het oog hadden was het niet vanaf moment 1. Het voelde als een museum, zielloos en met glazen deuren. Totaal anders dan het beeld dat het internet geschetst had.
Daarentegen waren er andere locaties die fantastisch waren, maar onbereikbaar en dan al niet eens te denken aan hoe de familie en vrienden met een drankje op, in de nacht weer over bergen terug zouden moeten rijden om weer in hun bed te komen na het feest.
Uiteindelijk vonden we een locatie. Groot genoeg voor onze gasten, met meerdere slaapkamers, binnen en buiten opties voor als het weer anders zou bepalen dan plan A en Engels sprekend personeel. Dit zou hem worden!
We maakten er nog een fantastische week van in Italië, met veel geregel en bezoek maar vooral ook veel fijne momenten. Daarna was het tijd om terug naar Nederland te gaan en de details te gaan regelen. Want nu de twee grote delen binnen waren: de jurk en locatie, kon het echte regelen van start gaan.
Ik startte dus direct met de versiering. Het eerste deel ervan: bloemen uit China en slingers uit India. Alles paste zoals het bedoeld was . De trouw website kon de lucht in en de ‘Save the dates!’ eruit.
Later meer Stay tuned voor deel 2!

Getrouwd!!
Nu voor het echie!! Met ringen, mooie kleding, vrienden, familie, liefde alom, een vakantie, heerlijk eten, chique bedden, live muziek, DJ, disco en alles erop en eraan. We hebben ZO genoten.
Nog een paar dagen na m’n laatste post heb ik gewerkt en de laatste werkdag verraste de klas mij met een Bride-to-be verrassing. Versierde klas en een heleboel cadeautjes… Zo bijzonder lief!
Daarna was het de dinsdag dat we vertrokken, nog de laatste dingen in de koffer. Alles paste en op naar Schiphol, waar familie en vrienden samen met ons naar Italië vlogen. Een heel vliegtuig vol, wat een paar dagen later nog eens het geval was zoals jullie al zagen op de twee foto’s. Echt zo speciaal, iedereen een ‘Larissa en Narinder kauwgompje voor de oren en hop de lucht in!
Het personeel feliciteerde ons nog door de speakers, met luid gejuich van onze aanhang. Dat maak je niet nog eens mee. Haha
Bij aankomst ging iedereen op zoek naar z’n huurauto’s en rustig naar hun trulli’s om te gaan slapen. De volgende dag zou al een lange worden. Woensdag haalden we alle aankleding en verdere spullen op bij familie, die we de afgelopen keren dat we naar Italië vlogen dit jaar (wel 2 keer!) hadden verzameld.
Toen we alles in de auto hadden geladen en in het huisje hadden gesorteerd op de verschillende locatie’s voor het feest konden we met elkaar gaan lunchen.
De eerste lunch van velen, want het was maar 1 appje die er steeds opnieuw voor zorgde dat we met 30 verschillende vrienden of familie bij een restaurantje zouden eten. Niets moest en alles mocht. Zo super gezellig en iets wat je niet zomaar meemaakt natuurlijk.
Die avond zouden we de hele avond bedankjes vouwen, want opa stond erop dat er in de bedankjes een oneven aantal bruidssuikers zaten, als traditie. Dan wordt dat natuurlijk geregeld!
In het stadje Alberobello liet ik iemand met de hand voor iedere gast een Trulli maken (de locale wit grijze punt huisjes) van de materialen van een echte Trulli. En dat was zéker de moeite waard.
Die nacht werd ik 26, hoera! We vouwden net de laatste doosjes in elkaar met vrienden en ze zongen mij om 12 toe met felicitaties. De volgende ochtend ontbeten we buiten met elkaar in het zonnetje en in de middag hadden we een fantastisch grote lunch omdat net het tweede vliegtuig met bruiloftsgasten was gearriveerd om direct aan te sluiten.
In de avond was het tijd voor de ‘Boys night en Girls night’. Op hetzelfde plein gingen ‘de girls’ en ‘de boys’ bij 2 verschillende café’s gezellig drinken na het gezamenlijke diner. Natuurlijk duurde dat maar een paar uurtjes en sloten we de avond samen feestend af. Het was zo gezellig, neefjes, nichtjes, vriendinnen, vrienden. Allemaal uit andere levensfases en opeens allemaal samen als een vriendengroep een onvergetelijke avond vieren.
Vrijdag was het tijd voor de Pizza Party, een soort mini-feestje op het stadsplein. Hier konden onze verschillende gasten elkaar alvast ontmoeten zodat ze elkaar al ‘kenden’ voor de bruiloft. (Mega tip!!)
We zouden het 2 uurtjes laten duren, maar de pizza’s, drankjes en tiramisu kwamen rijkelijk en we gingen zeker nog een paar uurtjes langer door.
‘s Avonds aten we in verschillende restaurantjes nog avondeten, niet omdat we perse honger hadden maar wel voor het effect.
Zaterdag was het tijd voor de bruiloft, zoals we de week lang al verwachtten (en waar ik heel bang voor was) zou het de hele dag regenen en onweren. En dat terwijl het er al maaaanden droog was. Maar goed, in Italië zeggen ze: Sposa bagnata, Sposa fortunata. Oftewel; regen op de bruiloft zorgt voor een gelukkig huwelijk.
Het was natuurlijk een grote schakeling voor m’n draaiboek van 92 pagina’s, maar vooral voor m’n hoofd. Gelukkig was plan B ook heel mooi en is het allemaal goed gekomen.
We begonnen de dag met een fantastisch ontbijt met vrienden en familie die op de locatie verbleven en daarna gingen de meiden een voor een in de make-up. We hadden 3 artiesten die omstebeurt iemand konden verzorgen. En Diana deed bij beide outfits mn haren prachtig!
Narinder en de boys waren in de andere villa, aan de overkant van de locatie.
De fotografen en videografen bewogen tussen alles door en uiteindelijk waren we zover dat de ceremonie van start kon gaan.
Sorella, Laura en alle nichtjes en vriendinnen, maar later ook alle vrienden hebben zo hard geholpen om alles prachtig te laten zijn. Ik ben hun echt eeuwig dankbaar en kan niet geloven hoeveel werk ze hebben verzet om het een succes te laten worden qua aankleding en smoothheid qua proces. #weddingninja
De bruidskinderen en Narinder hadden al hun entree gemaakt en samen met papa liep ik ook binnen. De ceremonie die volgde was prachtig en na het gooien van de rijst was het tijd voor onze foto’s. Het mieserde en de vloer was nat, maar het kon de liefde niets doen, dat was allemaal goed.
Onze gasten konden ondertussen wat hapjes eten en toen wij klaar waren klaarde het op. Buiten maakten we foto’s met de gasten en door de zon konden we naar het volgende gedeelte van het feest lopen. Daar waar het diner en het dansfeest zou zijn.
Bij binnenkomst zagen de gasten de persoonlijke brieven die we voor een ieder schreven, het was emotioneel en iedereen bedankte ons. Maar er moest een moment zijn om deze woorden met hen te delen, en dit is het moment voor ons geweest waarop we alle dierbaren echt in levende lijven om ons heen hadden. Degenen die werden gemist werden natuurlijk ook vereerd en met een foto begroetten zij de gasten bij diezelfde binnenkomst.
De gasten konden naar de tafels en genieten van de antipasti en later het diner. Tijdens het diner regende het even, maar omdat we binnen waren geen problemen gelukkig. Het was zo leuk om iedereen in de verlichte zaal te zien genieten van elkaar, het eten en drinken en de live muziek.
Ondertussen zette de DJ zijn set al klaar voor de avond… en wat denk je! Het was droog!!
De hele avond hebben we buiten kunnen dansen. We waren zo gelukkig, de discobal draaide, de openingsdans ging goed, de mensen waren non-stop op de dansvloer en het feest was fantastisch.
Ik wil iedereen zo erg bedanken voor de mooie tijd samen op de bruiloft, maar ook alle momenten ervoor en erna. De stadjes die we bezochten na het bijkomen van het feest, de heerlijke gerechten die we hebben gegeten en alles wat erbij kwam.
We vlogen terug met opnieuw een grote groep en wat een afsluiter. Door de herfstvakantie had ik genoeg tijd om bij te slapen, schoon te maken en we zijn nu helemaal klaar voor het volgende hoofdstuk en je snapt het misschien al: 1 november, kerstboomtijd!
Dus die staat al
En alles is aan kant. Vandaag gaan we de bus ophalen en inladen voor Immersion 500 - 1 weekend Japans, Koreaans en Chinees leren! Dit begint morgen dus we kunnen direct door.
Geen tijd om stil te zitten, maar zeker tijd om dankbaar te zijn.
- de professionele foto’s en albums volgen nog maar hier wat foto’s uit onze archieven en die van de gasten… (helaas is dit het maximum aantal foto’s en is er nog niet veel van de ceremonie, maar je kunt de albums bekijken tijdens een etentje bij ons thuis haha)

Goedemorgen! Buon Giorno!
Nog maar 10 dagen voor de bruiloft, dus vandaag ga ik de laatste dingen uitzoeken en alvast in de tas doen. Het echte inpakken qua kleding doe ik dan rustig later nog.
Het weer houdt het namelijk spannend, al maanden geen regen in Zuid-Italië en vanaf aanstaande dinsdag zijn er opeens mini buien. Je verzint het niet.
Het verandert wel nog iedere dag en hoe het er nu naar uit ziet is het weer in ieder geval in het weekend het best van de hele week.
Hoop met ons mee op zo goed mogelijk weer en anders hebben we gelukkig een mooi Plan B. (Al zou Plan A het meest ultiem zijn)
Dat gezegd hebbende ging er natuurlijk een hoop aan vooraf. Ook weer de afgelopen maand. Natuurlijk stond ik voor de klas, want de afgelopen weken draaide ik ‘mijn eigen’ groep 5.
Na de herfstvakantie (en de bruiloft en Immersion) ga ik voor groep 8. Dus dat wordt hele andere koek met de Cito en de musical in het vooruitzicht.
De afgelopen maand was ondanks de drukte rondom werk en het feest ook voorzien van uitjes. We gingen uit eten om te vieren dat de eerste Kotatsu studenten een tijdje in Japan gaan wonen, we vierden de verjaardag van Eliana in Eindhoven, we bezochten de Pure markt, Yarosa was jarig dus groot feest, een etentje om vrienden elkaar te laten leren kennen voor de bruiloft, onze eigen boeken gaan deze week naar de drukker, we hadden een ontbijt in het Scheepvaartmuseum met oma Joke en vriendinnen, Yarosa bleef logeren, we hielden een silent disco op een salonboot voor Siroy zijn verjaardag en ik maakte voor het eerst ‘Hollandse pot’ (haha, hoe dan?).
Voor de bruiloft werden de laatste puntjes op de i gezet. De locatie werd voorzien van het draaiboek en de indelingen, het drukwerk konden we ophalen, alle leveranciers zijn op de hoogte van de verwachtingen, mijn Indiase sieraden kwamen eindelijk binnen, ik maakte een speurtocht voor de 30 aanwezige kinderen, de laatste wijzigingen voor gasten werden doorgevoerd, Diana maakte mijn proefkapsel, Anna-Maria wist mij last minute toch de slimme keuze te laten maken om voor ceremoniemeesters te gaan, we deden de laatste pas voor Narinder zijn pak en… ik haalde mijn trouwjurk op .
Ook Sorella slaagde last-minute voor haar jurk en waar het nog even spannend werd rondom de camper die zij gebruiken om de reis naar Zuid-Italië te maken, werd er ook heel gauw een goede en vervangende camper gevonden. Dus morgen kunnen ze al gaan rijden .
Dat betekent dat alles nu wel heel dichtbij komt. Ik ben zo benieuwd hoe het gaat worden en hoe iedereen zich voorbereid. Dinsdag vliegen we met bijna iedereen in een vliegtuig dus dan zal het feest al gaan beginnen. Zin in!
(Heel weinig foto’s deze keer want de andere foto’s van deze maand zouden teveel verklappen van de bruiloft )

Goedenavond! Buona sera!
Dit is alweer de laatste vrijdag avond van de zomervakantie. Het ging zo ontzettend snel en ik durf niet te zeggen of ik ook echt tot rust gekomen ben, maar het was goed. We zijn net terug uit Italië dus ik heb een hoop verhalen om te delen!
… Ik zie je denken: ‘Huh? Het is toch donderdag?’, en ja dat klopt… De tijd is me voorbij geschoten en inmiddels ben ik alweer alle dagen voor de klas en aan het werk…
Maar goed: Laten we bij het begin beginnen. De zomer begon natuurlijk erg nat en koud, maar de dagen dat de zon scheen probeerde ik er wat van te maken. Met Yarosa een dagje naar zaandam, Shoppen en ijsjes eten. De outfit van de pizza party in Italië maakte ik compleet (nog even wachten ) en ik ging gezellig lunchen met Cindy en uren lang kletsen.
De vakantie begon pas echt met het Disco feestje van Diana. Inclusief partytent, DJ, disco outfits en heel veel eten en drinken. Zo leuk!
Toch merkte ik dat het slechte weer en de hoeveelheid aan taken die ik mezelf gegeven had even z’n tol had geeist. Narinder redde me met een last minute uitje naar Gent, waar we twee nachtjes logeerden en de stad opnieuw verkenden. Het geluk was dat het droog en zonnig bleef en we allemaal goede restaurants hadden gevonden!
Direct voelde ik me alweer wat meer opgeladen en ik merkte dat ik daardoor opeens weer zin had in allerlei creatieve dingen uitwerken en ook weer in m’n flow raakte. Dus sprak ik af met Anna-Maria en maakte een begin aan weer wat nieuwe projecten. (Zo gaat dat dus).
Ook maakte ik grote stappen in het drukwerk voor de bruiloft en voor de projecten van Kotatsu TV.
We konden ook eindelijk de ringen ophalen en ze zijn mooier dan we ons hadden voorgesteld. Al die voorproefjes ga ik niet geven hoor, ik zal uitgebreid verslag geven na de bruiloft over alle details... als jullie dat leuk lijkt?
Hierna was het dan eindelijk tijd voor de reis naar Italië, waar we naast vakantie ook alle laatste meetings hadden voor de bruiloft. Ik zal het kort houden, dus hier even een opsomming: DJ , Fotograaf , Bloemist , Menu samenstellen , Nanny’s , Make up trial , Locatie plan , Draaiboek .
Maar vooral de dagen aan het zwembad, in de dorpjes, rondtoeren in de auto, het samen ontbijten, de heerlijke maaltijden en vooral het samenzijn met Narin en familie was m’n lievelings.
Bij terugkomst hadden we nog een paar dagen voordat de scholen weer begonnen. Ik kon eindelijk m’n bruidsjurk laten afspelden omdat hij binnen was gekomen na 8 maanden (niet normaal hè) en ik was ZO blij. Echt precies zoals ik had gehoopt, zo mooi!
Maar ook werd ik geheel onverwachts op een bootje gezet voor mijn eigen bachelorette party! Sorella organiseerde een boottocht, met mijn favoriete schipper Siroy. Inclusief High Bubble tea , Cupcakes ter referentie aan @Larissaloman aka ik op Instagram in 2012, daarna wandelden we naar de Blauwe Pan, waar we na wat drinken (het was zò warm), naar boven gingen voor creatieve workshops en we sloten de dag af met mijn favoriet: Hotpot!
Het was super gezellig en ik was zo blij met iedereen die erbij was en van alles had geregeld. Het leukste was het boek dat ik na afloop kreeg.
Hierin stonden allerlei mooie verhaaltjes, anekdotes en wensen van allemaal mensen die me lief zijn. Echt een hele goede afsluiter van de vakantie.
Toen ik vrijdag op school kwam en alles al heerlijk was klaargezet was gelijk de moed er om er een mooi jaar van de maken. Op naar het volgende en laatste verhaaltje voor de bruiloft en een mooi schooljaar!
(Ik plaatste net de foto’s en als eten en wandelen je tot rust zal brengen is het blijkend goed gelukt)

Japan verhaal!
Ik beloofde jullie het Japan verhaal nog, omdat door alle toffe dingen het verhaaltje van de maand al zo lang werd.
Natuurlijk hebben jullie ook nog foto’s van het wettelijk huwelijk tegoed, maar nu als eerst het Japan verhaal.
Zoals ik vertelde… kwam ik na de lange reis aan en hoorde ik opeens: ‘Leuk hè, Japan?!’ …
Narinder kwam hij me onverwachts ophalen (zie de eerste video maar!)
Samen gingen we op weg naar het hotel om de tassen achter te laten en daarna gelijk op pad om sushi te eten bij een konbini (kleine supermarkt) en een baas van hem te ontmoeten. Die middag bezochten we de kit fabriek, waar Narin ooit stage liep…
We stapten in de auto van de baas en ik dook gelijk in een ‘local experience’. Schoenen uit, helm op en op onderzoek door de fabriek. Die avond aten we Kushikatsu, dat is zo ongeveer alles wat je kan bedenken gefrituurd en op een stokje.
Asperge, een blokje kaas, stukje vlees, een garnaal. En dat allemaal in een chique restaurantje met een persoonlijke bediende.
Die avond was ik helemaal uitgeput, maar Narinder wilde nog graag naar de ‘Donkey’. De Don Quichot is een winkel die serieus van alles verkoopt dat je kunt bedenken en daarover dan heel veel reclame maakt in de winkel zelf. Ik raak niet snel geprikkeld, maar dit maakte mij zelfs overprikkeld, bovenop die moeheid.
De volgende dag gingen we op pad met de groep, we namen iedereen mee naar Kyoto, waar we verschillende tempels, het bamboebos en natuurlijk de Fushimi Inari Shrine, de (lijkt wel) eindeloze oranje houten poorten route, waar je doorheen kan wandelen.
Natuurlijk klommen we tot de top en zaten we aan het einde van de dag over de 30.000 stappen. Na een ontbijt en lunch van de Konbini eindigde ook dag 2 met Kushikatsu, alles gefrituurd op een stokje.
Zo zie je maar, je doet zoveel op zo’n dag dat al je eet plannen er bij in lijken te schieten.
Dag 3 ging ik zelf op pad, nadat ik met Narin bij een lokaal eet tentje gyu don (rijst met biefstuk) voor ontbijt gegeten had. Ik had zoveel zin om nu mèt energie door die Donkey te wandelen, dat ik ieder gangpad tot me heb genomen toen ik er eenmaal was. Wel meer dan drie uur heb ik er besteed voordat ik doorliep naar de binnenstad om daar te gaan shoppen. Geluk want ik paste alle Japanse kleding en was in m’n eentje. Genoeg tijd en keuze dus om lekker rustig te genieten van alles wat ik tegen kwam.
Ook aten we bij Narinder z’n oude gastgezin. Echt een te leuke ervaring en het allergrappigst: ik kon gewoon de gesprekken volgen! Dan zijn die wekelijkse live lessen en al die etentjes met Japanse vrienden in m’n woonkamer toch niet voor niets geweest.
De dag daarna bezochten we Nara, alleen was het weer niet veel anders dan wat wij hier vandaag beleefden: regen, regen en nog eens regen. Gelukkig hadden we elkaar allemaal en hebben we er een toffe dag van gemaakt. We aten ramen en liepen tussen de herten door in Nara park. Oké, soms was het rennen want die herten zijn niet gek. Als jij iets hebt en zij willen het… dan komen ze voor je!
Natuurlijk zagen we grote tempels en Boeddha beelden, de een nog mooier dan de ander, maar door het weer was het op een gegeven moment wel mooi geweest en kleedden we ons om zodat we in de avond van Osaka stad konden genieten met z’n tweetjes.
Narin liet zien waar hij altijd ging eten en wat hij deed toen hij daar nog woonde en samen met een groepje vrienden (van daar ook) aten we die avond Sukiyaki. Dat is een soort hotpot met verschillende soorten vlees en groenten die je klaarmaakt in een soepje en daarna door een rauw ei en soya- en sesamsausjes haalt. Serieus…
Echt. Niet. Normaal. Zó lekker!
De ochtend daarop gingen we samen op reis door Osaka, want opnieuw had de groep een vrije dag. We bezochten héél veel manga winkels, zagen ontelbare drinkmachines en overal waren de toiletten super schoon. Japan is echt gemaakt op de convenience van de mens.
Overal kan je gratis gebruik maken van toiletten met vogelgeluiden, brilverwarming en bidet in 10 verschillende opties, als je dorst heb loop je maximaal 20 meter om een automaat te vinden voor wat drinken en anders vind je op de hoek van de straat wel een konbini die alles heeft wat je nodig hebt, plus versere sushi dan hier in een chique restaurant.
Daar je zo makkelijk bent voorzien van je eerste levensbehoeften hoef je je als toerist alleen maar druk te maken om leuke dingen te doen!
Dus opnieuw zochten we maar een restaurantje. Dit keer een BBQ restaurant om de welbekende, op je tong wegsmeltende, wagyu te eten. Jammie!
We sloten af met een traditionele purikura (zo een hele schattige foto in een fotohokje van een gamehal) en met een drankje met iedereen in bar Yolo, wat inmiddels een beetje de hotspot van de reis was geworden voor velen.
Toen we weer wakker werden en we onze dagelijkse Family Mart ijs koffie gedronken hadden, was het weer tijd voor een nieuwe dag! Deze dag vertrokken de studenten weer naar de AirPort dus we moesten uitchecken en alle koffers naar een opslagplaats brengen.
Zo kon iedereen nog even de laatste uurtjes in Osaka besteden zonder koffer, wij gingen voor sushi bij een prachtig restaurantje. Zo eentje uit de films, van hout met allemaal chefs.
Narinder maakte met iedere Japanner een gesprekje en de oudere man die naast ons aan de bar zat werd zo al haast een vriend.
Toen iedereen op de AirPort was ingecheckt en later naar de gate kon, gingen Narinder en ik terug naar de stad. We aten okonomiyaki, een soort pannenkoek met sla en veel sausjes die ze aan je tafel komen klaarmaken op een bakplaat.
We moesten goed eten want die nacht sliepen we in de nachtbus. Onze eigen vakantie was begonnen!
De nachtbus was veel comfortabeler dan we hadden gehoopt en na best een goed nachtje kwamen we aan in 上高地, Kamikōchi. Een totaal andere wereld. Het was er zeker 15 graden kouder dan in Osaka, maar ook was het een berggebied met sneeuwtoppen en hikepaden. (Besef even dat ik altijd glitterjurkjes, maar vooral hakken aan heb - en dus ook mee heb. Oeps!)
Uiteindelijk kwam het goed doordat Maho, een vriendin van Narinder, van wie haar ouders de eigenaar zijn van de Ryokan waar we verbleven, veel warme kleding had in mijn maat. Dus ondanks de hakken ben ik niets tekort gekomen.
In de Ryokan was alles traditioneel Japans, zoals je kunt verwachten. We sliepen in een kamer met bamboe matten op de grond (Tatami), en de waskamers deel je met andere vrouwen. (Mannen met mannen). Je kunt jezelf daar dan eerst helemaal reinigen op een krukje en daarna stap je in een heerlijk heet bad van vers bergwater, terwijl je de aapjes onderaan de besneeuwde bergen door de bomen ziet slingeren.
Voor iedere maaltijd na het hiken werden we in de Japanse Yukata’s (kleding) verwacht en opnieuw verrast met allerlei gangen aan lekkernijen en overheerlijke vis, vlees en soepen, naast de rijst.
Na deze fantastische experience was het alweer tijd voor de laatste stop: Tokyo. We hadden er precies 1,5e dag voor.
We startten met een Indiase maaltijd, want Narinder had me al de hele vakantie lekker gemaakt dat Indiaas eten in Japan echt fantastisch was. En het heeft niet teleur gesteld! Een naan zo groot als m’n bovenbeen en heerlijke curry’s. We hadden dus weer genoeg energie om de stad te verkennen.
We hadden een super fijn hotel, bezochten een school, aten nog meer sushi en gingen met vrienden wat drinken. Een heerlijke afsluiter van de vakantie voordat we samen terug vlogen naar Amsterdam!
Moe maar voldaan en wat ben ik blij dat ik weer even Azië heb kunnen voelen en proeven. De volgende vakantie wordt Italië in augustus, waar we alles voor de bruiloft kunnen afronden en de puntjes op de i kunnen zetten voor oktober.
Over het wettelijk huwelijk aankomende week meer…

Wat later dan normaal, maar met grootse verhalen!
Het was afgelopen weekend weer tijd voor Immersion en wat was het fantastisch. Maar daarnaast zijn we afgelopen dinsdag voor de wet getrouwd .
We keken ernaar uit als een simpele handtekening dag… en zien onze bruiloft in oktober als de trouwdatum, het ringenmoment en ónze dag. Maar heel eerlijk? Het werd/ voelde al als een soort mini bruiloft.
We waren natuurlijk met een klein groepje en niet iedereen was erbij, maar ik was zo gelukkig.
Na het tekenen op het stadhuis in Amsterdam Noord gingen we met elkaar lunchen bij PLLEK, de plek waar we elkaar de eerste kus gaven 4+ jaar geleden.
Door het heerlijke weer konden we ook nog foto’s maken op het strandje als afsluiter, maar die houden jullie nog te goed.
Dank allemaal voor het aanwezig zijn op deze al heel bijzondere dag. (met heel veel dank voor de foto’s aan Brenda Bonte van Zielsfotografie by Brenda )
Van mama en papa kregen we een nachtje cadeau, en niet zomaar een: we sliepen in Crane hotel Faralda, de hoge hijskraan aan het IJ, naast PLLEK. Zo bijzonder! En wat een uitzicht
De foto’s zullen verder voor zichzelf spreken, want oooh…
Maar natuurlijk was dit alles direct na Immersion 500. Woensdag werd al de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen en donderdag huurden we de bus om alle spullen in de laden. Vrijdag de laatste merchandise in de bus en hoppa! Door naar Someren.
Vrijdagavond was het tijd voor de grote opening en het voorstellen van alle Immersion Staff leden. Een mega groep die echt door teamwork een fantastisch weekend voor onszelf en de studenten heeft weten meer te zetten.
Het eten was elke dag fantastisch, de dumplings , de takoyaki , de BBQ, teriyaki en wat al niet meer. Echt serieus om je vingers bij af te likken.
De lessen waren goed en zagen er mooi uit. De workshops uitdagend, gezellig en uitgebreid en het weer zat elke dag mee. Soms was het zo warm buiten dat we maar geluk hadden met de koele kelder klaslokalen en de karaoke cave.
Ook hielden we een Pre-Wedding Party x Dragon boat festival. Natuurlijk voor de gezelligheid, maar ook om de vrienden die naar Italië komen voor de bruiloft alvast kennis te laten maken en eventueel samen zaken voor de reis te boeken.
Ik zorgde voor 100 dumplings en zongzi, van Maggie en de anderen namen ook van alles mee.
Daarnaast had ik het henna feest van een basisschool vriendin, twee workshops voor Puur* Events, een bedrijfsuitje, een viering van 150 jaar Hindoestanen naar Suriname, een baby shower… en last but not least: ik ging naar Japan!
…Oké, ben je er nog? Hier komt de intro…(ik heb gewoon heel veel meegemaakt in korte tijd, haha sorry!)
Woensdag bracht ik Narinder naar Schiphol onderweg naar m’n werk, dus had ik zelf nog een paar dagen om alles netjes te maken en in te pakken voordat ik zelf maandag zou vliegen.
Sorella logeerde in ons huis, dus dat was geregeld en ze kon me ook gelijk brengen (de topper).
Na een reis van 20 uur kwam ik in Japan aan, zoals je vorige maand las, sprongen de tranen in m’n ogen toen ik een overstap in Taiwan maakte. Het horen van de Chinese taal en de specifieke geur brachten zoveel goede herinneringen naar boven. Echt zó zó leuk.
In Japan aangekomen was ik zo moe, maar mega excited. Ik haalde m’n koffer en Narin appte dat ik naar een ATM kon gaan die gelijk na de ingang te vinden was en wat instructies over het krijgen van een metro kaart.
Maar wat denk je? …
Ik hoor opeens: ‘Leuk hè, Japan?!’ … kwam hij me ophalen
Dus we gingen samen op weg naar het hotel om de tassen achter te laten, en gingen gelijk op pad om sushi te eten en een baas van hem te ontmoeten. Die middag bezochten we de kit fabriek, waar Narin ooit stage liep… maar ik denk dat ik het Japan verhaal voor aankomende week laat… dus stay tuned (paar foto’s van Japan en het bruids feestje voor de preview )

Goedemorgen, live vanuit bed...
Want het is vakantie! Eindelijk even geen wekker om 5:30 en gewoon wakker worden wanneer je lichaam dat aangeeft. (Is nog steeds vroeg natuurlijk, maar dat is dan m’n biologische klok )
In het laatste verhaal hadden we net het wettelijk huwelijk en Immersion 500 achter de rug. Maar nu zijn ook de laatste school weken een feit geweest en is het tijd om even helemaal tot rust te komen.
In die laatste school weken hebben we opnieuw weer veel meegemaakt, zo hadden we de uitvaart van Sorella haar canta, gingen we op bezoek in het ziekenhuis, gingen we meerdere keren uit eten, hadden we een diner in Utrecht met de Immersion Staff leden en wat studenten, De verjaardag-plottwist-wedding party van Corrina en Stephan…
Zal ik nog even doorgaan? We hadden ook: de hit release van Timo z’n nieuwe single Señorita, een Michelin diner met Maria Allard, een grote update op de boekenreeks van Kotatsu TV, een high tea met de klassen, een avondje Leiden, een dagje Eindhoven met oma Joke (waar we ook oorgaatjes lieten schieten), de première van de Barbie Film met Angel, het trouwboek dat binnenkwam…
Nog even… Afscheid van de Poolster waar ik twee jaar als kleuterjuf werkte, de grote schoonmaak thuis, een voorstelling van Vis à Vis met Marlieke en Pascal, een logeer feestje met Yarosa, de verjaardag van Jaxx, een buurtfeest van een buurt waar we niet wonen, een lekke band met een reddingsteam en tot slot een call met de locatie van de bruiloft in Italië.
Oké adempauze
Wat een hoop. Maar veelal hele leuke dingen en mooie afsluitingen en openingen voor nieuwe kansen. Volgend schooljaar heb ik alweer een 5-daagde werkweek ingepland, dus dat is mooi rond. Nu kan ik dus volop focussen op tot rust komen en plannen voor de bruiloft die al over 86 dagen is. (Klinkt lang, maar hoe het was vertel ik al in 3 verhaaltjes vanaf nu!)
Inmiddels is de checklist steeds meer af en heb ik een draaiboek klaarstaan van ruim 60 pagina’s. We zijn druk bezig met de Dj en daarnaast is alles zo goed als rond. Vandaag is het tijd voor het pak en de schoenen van Narinder Doerga, mijn jurk is binnen en mag ik 31 augustus passen.
17 augustus gaan we naar Italië voor het samenstellen van het bruids menu, het kiezen van de taart en de cocktails, de proef make up, het ontmoeten van de fotograaf, videograaf, nanny’s, bloemist, zangers en dj, en natuurlijk voor vakantie.
Ik kijk zo uit naar wat er allemaal gaat komen dat ik stiekem alvast aan het plannen ben voor feestjes erna (zoveel jaar getrouwd, verjaardag A, verjaardag B…), ik heb gewoon echt iets nodig om naar uit te kijken .
Voor nu ga ik de weken die naar het daadwerkelijk op vakantie gaan toe leiden, gewoon rustig aan doen. Afspreken, nagels, massage, water drinken, just dance, verzorgen, wat werk, plannen, huis opruimen, dinertjes plannen. Even helemaal terug naar de zen. Na heel wat lijstjes af te werken is dat nu even een goed plan. We beleven het wel

Goedemorgen, 早上好！
Ik ga naar Japan!
Vanuit het vliegtuig richting Taipei AirPort typ ik dit berichtje.
Ik heb nu 3 korte keren kunnen slapen, ik denk iedere keer een uurtje of 2. De vliegreis naar Taipei duurt 12 uur, dus ik heb genoeg tijd voor andere dingen nu er nog 4 uurtjes te gaan voordat we landen. Daarna moet ik overstappen op het vliegtuig naar Japan om Narinder en de Kotatsu studenten te zien.
Voordat ik vertrok maakte ik een ambitieus lijstje van alles wat ik af wilde hebben voor vertrek en dat is aardig gelukt. Ik heb nu ook de drie illustraties gemaakt tijdens de vlucht dus dan is nu echt alles afgestreept.
Deze maand stond ik natuurlijk voor de klas, maar was het ook mei vakantie en had ik tijd om rustig tot mezelf te komen. De afgelopen maanden waren enerverend, maar alles lijkt nu even achter me. De rust heeft ervoor gezorgd dat ik nu vol enthousiasme ein-de-lijk weer (even) terug ga naar Azië! #soexciting
Het was een goede vakantie: Papa was jarig (en ik voor de helft, lees: 25,5) dus ik haalde taart en we aten het bij zijn loods.
Ik maakte de prijslijsten en nieuwe menu’s voor Koningsdag, we aten bij World of Food en ons favo Indonesische restaurant, hadden eindelijk tijd voor het bewerken van de foto’s uit de camera van vorig jaar mei , bezochten de Bazaar in Beverwijk, ik hing de gordijnen op op het Kotatsu kantoor, we hielden thuis een etentje, ik pakte eindelijk Just Dance weer op om in vorm te komen voor de bruiloft, Yarosa bleef logeren en we startten eindelijk aan het tweede en derde kinderboek.
We bezochten een voorstelling in het theater op het Leidseplein en verder nam ik elke dag de volgende afslag om weer een nieuwe plek te ontdekken.
Toen was het Koningsdag en wat een geluk! Het weer was fantastisch en de mensen blij. Geen woorden maar alleen maar goeie oude tijden herleven. Precies zoals dat voor Corona ook kon.
Ik kreeg even de schrik van m’n leven toen de LOI een mail stuurde dat mijn opleiding zou sluiten, maar gelukkig was het een verkeerde verwoording van updaten. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik opeens dagen lang hard heb zitten leren en meten, tekenen en stressen. M’n hoofd liep er nog net niet van over. Dat kon ook niet want ik moest natuurlijk ook plaats hebben voor het leren en voorbereiden voor de Chinese les 2 keer per week. #teveelhooi? #welheelleuk
Woensdag bracht ik Narin naar Schiphol en was ik alleen thuis, maar gelukkig was het fantastisch zonnig en heb ik het met familie leuk kunnen maken in het Amstelpark, bij opa thuis, op het water en gewoon gezellig op de bank.
Van het volgende berichtje kan je een oude vertrouwde Azië post verwachten. Ik word hier zo gelukkig van!
edit: ik stapte uit het vliegtuig en moest huilen. Ik ben zo blij om hier te zijn!

Goedenavond, 晚上好!
Op de grond naast m’n bed, zodat de korte oplader zijn werk kan doen, schrijf ik dit berichtje.
Een maand waarin ik voel dat de bloei gaat komen.
De zon schijnt weer vaker, de bloesembomen namen het letterlijk en mijn creativiteit laat weer steeds vaker van zich zien. Dat is precies wat ik miste, lange winters zijn niets voor mij omdat ik er zelf soms eentje lijk te worden en dat is wel het laatste wat ik wil. Natuurlijk doet de kerstboom goed, maar ik kan je vertellen: al houd je de kerstboom tot de krokusvakantie (door tijdsnood om hem op te ruimen in de kleine berging) het weer en het donker lijkt het op momenten toch een beetje te winnen. Ondanks dat het een spannende wedstrijd blijft.
Nu dat ik weer wakker wordt van fluitende vogels en het licht is wanneer ik naar m’n werk ga, merk ik dat mijn ‘fit for wedding’ ook weer op een laag vuurtje komt te staan. - Dat vuurtje was namelijk gedoofd… en ik hoop dat dat vuurtje op die manier weer groeit en ik het plezier er zó in terug vind, dat ik helemaal happy in m’n jurk sta in oktober.
Het vorige verhaal stopte net voordat we aanschoven bij Salon V, de experience die Anna-Maria Giannattasio opzette met een vegan chef en het Flower Art Museum. Een feestje om mensen te ontmoeten, kunstzinnig bezig te zijn en lekker natuurlijk te eten.
In de klas was het tijd om het thema ‘oorlog’ (in ieder geval voor het creatieve gedeelte) achter ons te laten en daarom besloot ik met de kinderen velden vol tulpen te schilderen. Wel hadden we een hele toffe verhalenverteller op bezoek en brachten we een bezoekje aan Discussiëren Kun Je Leren.
Ook nam ik een aantal aanvragen voor LarissaTekent aan. Al merk ik dat het me meer tijd kost om iets te maken, omdat de dagelijkse flow er niet is, ben ik na het afmaken van een illustratie wel helemaal opgeladen - net als m’n mobiel zo - en dan is het drukwerk wat ermee gemaakt wordt echt een kers op de taart en #megaexciting.
Voor Puur* Events gaf ik eindelijk weer een creatieve workshop ‘Dikke dames schilderen’ en het schilderij van Onze Stamboom - versie Narinder werd ingelijst en opgehangen.
De menukaart van Cafe Blauwe Pan gaf ik een update en ik maakte een start aan een logo voor het 20 (!) jarig bestaan. Hier loop ik alleen een beetje op vast nog, maar wellicht dat het opeens in me op plopt. *plop*
Naast dit alles 5 dagen voor de klas en 2 dagen Chinese les volgen, viel me een tijdje zwaarder, maar ik merk dat ik me beter begin te voelen. Ook de LOI contactdag voor mijn opleiding Binnenhuisarchitectuur was heel inspirerend. Nieuwe mensen en spannende stappen zetten, helpen mij echt om motivatie te blijven hebben.
Zoals ik al aangaf ben ik heel beïnvloedbaar door het seizoen, maar hoe kan je ook anders. Al die roze sakura bloemen maken je toch ook blij? We beleefden en in ieder geval een hele leuke dag mee tijdens het Kersenbloesemfeest, hier in Almere. Ook hadden we een heerlijke familiedag en een paasweekend in de tuin, onder de zon.
Natuurlijk bleef ook Yarosa logeren en hadden we meerdere etentjes, zoals gisteren een heerlijk diner bij Marije en Franck en een bruiloft. #nomnom en gezelligheid.
Als ik het volgende verhaaltje schrijf ben ik waarschijnlijk onderweg naar Osaka, Japan. Samen met studenten van Kotatsu TV en een hele toffe planning. De laatste Azië reis was 4 jaar geleden en Ik. Kan. Niet. Wachten!
Maar tot die tijd wil ik nog 8 Chinees lessen volgen, 2 Chinees presentaties geven, minimaal 2 van de nog 6 opdrachten voor mijn LOI studie inleveren en 9 dagen voor de klas staan.
Er staan tot nu toe nog 3 grote illustraties, 1 creatieve workshop, Koningsdag en wat projectjes in huis (zodat we eens ECHT klaar zijn) te wachten en dan is het zover.
Geniet (ondanks de regen) van de zon!